Trzeba te serca posklejać


Ale czasem wracają też do facetów. Nieodpowiednich.


Nie oceniam, nie potępiam. Wiem, że mają wielki głód miłości, nikt ich w życiu nie szanował, są łatwowierne. Idą za tanimi obietnicami. Łatwo je wykorzystać. Czasem znajdują sobie takiego „pocieszyciela”, że po raz kolejny poranione wracają i płaczą. I trzeba znów te serca posklejać. 


Wszystkie wasze dziewczyny nadają się na matki?


Ogromna większość daje radę. Są jednak i takie sytuacje, gdy praca z kobietą nie daje efektów i stwarza ona zagrożenie dla syna czy córki. Wtedy musimy się kierować dobrem bezbronnego dziecka. Kiedyś widziałam rozdzierającą scenę: trzyletnia dziewczynka sama pakowała ubranka, by wyjechać od biologicznej matki. Uciekała, ciągnąc ze sobą rocznego brata. Trudny moment. 


Również dla was, zakonnic. 


Na każdej z dziewczyn bardzo mi zależy. A każde z dzieci bardzo kocham. Czasem się zastanawiam, czy własne, biologiczne mogłabym kochać bardziej… Oczywiście my, zakonnice, musimy zachowywać dystans, ale trudno przecież wyłączyć uczucia. Jesteśmy kobietami. Nie doświadczamy ciąży, porodu, ale macierzyństwo duchowe jest naprawdę mocnym uczuciem. 


Nie tęsknisz za macierzyństwem biologicznym?


Chyba każda zdrowa, normalna kobieta odczuwa rodzaj takiej tęsknoty. Ale nie jest to jakieś dominujące czy bolesne pragnienie. Jestem spełniona. Wokół rodzą się dzieci, jestem przy nich i przy ich matkach. 


Wokół rodzą…?


Na szczęście zazwyczaj w szpitalu. (śmiech) Ale jedna z naszych podopiecznych zaczęła rodzić błyskawicznie, więc musiałyśmy przyjąć Tymoteusza na świat. Byłyśmy przerażone, ale dałyśmy radę: dzielna mama i siostry zakonne (akuszerki). Tymek urodził się tak delikatnie i spokojnie, że… tego nie zauważył. Nie płakał. Spał.