Nieunikniony syndrom

Tęsknota i rozpacz

Przyszła upragniona ulga psychiczna, bo fizycznie organizm wracał do siebie jeszcze kilka tygodni. – Szybko nadszedł jednak moment wyrzutów sumienia. Pewnie osobom wierzącym jest wtedy łatwiej, ale ja byłam daleko od Boga. Starałam się odsuwać wszystkie złe myśli od siebie, ale one wracały – wspomina Magdalena. Wakacje sprzyjały podejmowaniu nowych ciekawych inicjatyw, które miały skutecznie odwrócić uwagę od „problemu”. Brakowało tylko pełnej radości. – Powoli dochodziło do mnie, że nie jestem tą samą osobą. Zaczęłam dopuszczać do siebie myśl, że zabiłam własne dziecko, a nie że usunęłam zarodek, zlepek komórek czy jakiś wrzód – opowiada. W związku z przeżyciami pojawiły się objawy somatyczne – bóle brzucha, kołatanie serca, nerwowość, ścisk w gardle. Magda zdecydowała się na wizytę u internisty. Nie przyznała się do aborcji. Stwierdzono u niej nerwicę depresyjną i zalecono farmakologię. – Nie podjęłam tego leczenia, bo uznałam, że sama sobie poradzę – dodaje.

Żal, smutek i wyrzuty sumienia nasilały się. Do tego doszło poczucie pustki i tęsknota za zabitym dzieckiem. Gdy zbliżała się data terminowego porodu, Magda była na granicy rozpaczy i obłędu. – Nie mogłam spać, miałam okropne koszmary, czułam nieludzkie cierpienie. To było nie do zniesienia – wyjaśnia. Pojawiły się również myśli i próby samobójcze. – W końcu poszłam do psychologa i zdecydowałam się podjąć terapię, by w jakikolwiek sposób wrócić do stanu normalności. Wtedy też poczułam po raz pierwszy w życiu potrzebę modlitwy. Skłamałabym, mówiąc, że moje odkrywanie Boga, a jest ono jeszcze bardzo świeże, mi nie pomaga – wyznaje. W tej chwili terapia Magdaleny zbliża się do końca. Przed nią kolejne wyzwanie – walka o posklejanie relacji rodzinnych.

Prawdziwe dane Magdaleny przekazane są tylko do wiadomości redakcji.