Marzenia Wiktorii

Co z tymi adopcjami?

Dlaczego tak trudno o znalezienie domu dla niepełnosprawnych dzieci? Odpowiedź jest dramatycznie prosta: przy adopcji pełnej pomoc państwa w utrzymaniu dziecka niepełnosprawnego jest minimalna. Niewystarczająca po prostu, zważywszy, że jedno z rodziców często musi przestać pracować zawodowo. Potencjalni chętni rodzice boją się trudności finansowych. Boją się, że przyjmując dziecko chore, nie będą w stanie zapewnić godziwego bytu całej rodzinie. Również przeraża ich niekiedy, i słusznie, „polska ścieżka zdrowia” związana ze służbą medyczną. A przecież dziecko niepełnosprawne wymaga opieki specjalistów, ciągłej (często nierefundowanej) rehabilitacji.

  jakub szymczuk /foto ogść Czy Wiki znajdzie prawdziwy dom? Jej opiekunki, pani Kinga i Monika, nie tracą nadziei
– Jeśli chodzi natomiast o stworzenie rodziny zastępczej, bywa, że odstrasza konieczność kontaktowania się z biologiczną rodziną dziecka (jeśli biologiczni ojciec i matka nie zostali pozbawieni praw rodzicielskich) – tłumaczy anonimowo pracownik jednego z ośrodków adopcyjnych w centralnej Polsce. – Bo choć oczywiście bywa, że kontakt biologicznej rodziny z dzieckiem jest pozytywny i potrzebny, zdarza się i tak, że rodzice biologiczni są mocno dysfunkcyjni. A ich wpływ na dziecko jest zły. Mimo to mają prawo do kontaktów z potomstwem, co bywa destabilizujące i dla dziecka, i dla rodziny zastępczej.

Aby adopcji dzieci niepełnosprawnych było więcej, po prostu konieczne są szerokie zmiany systemowe. W obecnej sytuacji trudno dziwić się rodzinom, że boją się przyjmować do siebie chore dzieci. Mimo że wiele osób (wiem to) bardzo by chciało. W Domu im. Korczaka opiekunki i wolontariuszki przytulają, „miziają”, głaszczą swoich małych podopiecznych. Są wśród dzieci wciąż obecne.

– Gdy któraś „ciocia” idzie na zwolnienie, dzieci czekają, tęsknią, pytają – mówi Monika Ciąćka. – Wzrusza to nas i uskrzydla do dalszej pracy. Kochamy je po prostu. I dlatego dzieci niemal nie mają oznak choroby sierocej. A przynajmniej jest ona zniwelowana do minimum.

– Ale oczywiście istnieje! Nie ma możliwości, by dzieci mieszkające w ośrodku były jej całkowicie pozbawione. Bywa, że świetnie funkcjonują w dzień, są radosne i pełne energii, ale w nocy wołają mamę i tatę. I bujają się w charakterystyczny sposób – mówi ze smutkiem pani Monika. – W nocy wychodzą ich najskrytsze pragnienia i potrzeby...

Wiktoria wraca do swojej grupy. Wiezie tym swoim kolegom urwisom cukierki, które dostała od wychowawczyń.