Leczenie podciętych skrzydeł

Czuję postęp

– Ja jeszcze jestem w drodze. Nie mam czegoś takiego, żebym czuła się już wolna. Kiedy słyszę, iż ktoś cieszy się, że mąż pił, strasznie się denerwuję. Ale siedzę w miarę spokojnie – mówi Iga. Ma 34 lata.

Jest matematykiem. Na grupę trafiła dwa lata temu. – Słyszę czasem, że trzeba urodzić się na nowo. Przemawia to do mnie. Pewnie obecnie przeżywam właśnie bóle tego porodu. Cierpię, żeby zmienić siebie, swoje myślenie, postępowanie. Byłam tak zablokowana, że nie uświadamiałam sobie lęków ani nie czułam miłości. Byłam zimna i twarda. Zaczęło mi się jednak sypać życie – dodaje.

Jak większość nastolatek, w pewnym momencie zapragnęła domu i rodziny. – Miałam jednak taką blokadę, że jeżeli ktoś mi się podobał, nie potrafiłam powiedzieć do niego ani słowa – wspomina. Posypała się zupełnie, gdy jej pijący tata trafił do szpitala. – Całą swoją energię wkładałam w to, żeby wyzdrowiał. Pogrążyło mnie to totalnie. Przestałam chodzić na zajęcia na uczelnię. Sama cały czas czułam się chora – opowiada. Poszła na terapię. Ta jednak niewiele jej pomogła.

Myślała, że wszystko się zmieni wraz z jej ślubem. – Okazało się jednak, że jestem jeszcze bardziej zablokowana. Że mój lęk jest jeszcze bardziej spotęgowany. Dodaje, że najbardziej otwiera się w rozmowach z księdzem. Na spotkaniach grupy nie potrafi jeszcze wszystkiego powiedzieć. Ale słowa innych dodają jej otuchy. – Słowa bardziej doświadczonych dają światło i nadzieję. Czuję, że moje lęki pomału odchodzą – twierdzi.

Pan Bóg nie ma zegarka

– Pochodzimy z domów, z których dziedziczymy różne toksyczności. Dotyczą one przemocy czy alkoholu. Startując w życie małżeńskie, jesteśmy obciążeni lękiem, strachem, poczuciem winy. A przecież każdy chce być szczęśliwy na drodze, którą rozpoczyna – podkreśla ks. Bogusław Głodowski, diecezjalny duszpasterz osób uzależnionych.

– Na początku każdy ma wielki zapał. Myślimy o radości, szczęściu. Tak jest do pierwszego zakrętu. Później tracimy pewność siebie. Nie wiemy, co dalej. W odróżnieniu od tego, co mówią nam w telenowelach, kobieta musi mieć świadomość swojej tożsamości, cielesności, emocji i uczuć. Dalsza praca polega na tym, żeby każdy nauczył się żyć swoim życiem. Temu służy właśnie realizowana w grupach droga 12 kroków – dodaje.

Kapłan zaznacza, że w tej drodze niezwykle ważna jest pomoc dobrego, doświadczonego spowiednika. Sakramentalna spowiedź, dar słuchania i ogromna cierpliwość. I choć „Pan Bóg nie ma zegarka i Mu się nie spieszy”, lepiej próbować wyjść ze swoich obciążeń jeszcze przed zawarciem małżeństwa. – Do tej pracy doskonale pasuje tegoroczne hasło duszpasterstwa trzeźwości: „Młodzi, nie dajcie się zniewolić” – podkreśla.

Przez miłość do wolności

Taką drogę wybrali Paweł i Agnieszka. On – jak sam mówi – pochodzący z dobrej, wielodzietnej rodziny, w której nie było problemów alkoholowych. Ona – wręcz przeciwnie.

– Oboje rodzice pili. Mieszkamy z babcią, która mnie wychowała. Tata pracował na budowie. Dostawał tygodniówki. W każdą sobotę wiedziałam, że będzie awantura, że tata będzie bił mamę, a ja będę musiała ją ratować – opowiada Agnieszka. – Czułam, że to ja jestem głową rodziny. Że muszę dbać o to, żeby był spokój, żeby były pieniądze. To ja musiałam rąbać drewno, wrzucać węgiel do pieca, kosić trawę, tapetować, skręcać meble... Wszystko było na mojej głowie – wspomina. Dodaje, że ten dom ją ukształtował.

– Poznałem wspaniałą dziewczynę i zakochałem się po uszy. Przez pewien czas było super. Później coś między nami zaczęło się psuć. Czułem, że wszystko, co najgorsze, leci na moją głowę. Kiedy pojawiały się nerwy, myślałem: „Przytulę ją i wszystko będzie dobrze” – opowiada Paweł. – Nie mam sióstr, więc nie wiedziałem, co robić – usprawiedliwia się. – Nie można było jej dotknąć. Nie wiedziałem: dać jej czas czy działać. Kłóciliśmy się.

Kiedy było już źle, Agnieszka dostała namiary na księdza. Przez parę miesięcy bała się zadzwonić. W końcu pomogłem jej podjąć decyzję – mówi o ich dołączeniu do grupy. – Kiedy zaczynają się napięcia, po jej minie widzę, że potrzebna jest interwencja sapera. Wówczas przyjeżdżamy do księdza. Spędzamy z nim godzinę. I wszystko się zmienia – mówi z wdzięcznością.

Spotkanie z księdzem w życiu Agnieszki przyniosło konkretne owoce. Nie tylko pozwoliło leczyć jej emocje. – Moim sukcesem jest to, że szybko się opamiętałam. I że błędy dostrzegłam teraz, a nie po ślubie – tłumaczy. Wiedziała, że musi zarabiać. Skończyła więc szkołę. Najpierw zawodówkę. Została kucharzem. – Czułam jednak, że to nie dla mnie. Całymi dniami ciężko pracowałam, ale rozpoczęłam technikum – mówi. Ksiądz nakłonił ją później do rozpoczęcia studiów. Poszła na ekonomię. Też zaocznie. To był dla niej koszmarny okres. Teraz cieszy się dyplomem.

Dziś uczy także przyszłego męża odpowiedzialności. – Na początku wyręczałam Pawła. Dzisiaj mówię: „nie”. Dzięki temu, że jest ze mną, uczy się wielu rzeczy. Najprostszych, jak głupie rąbanie drzewa. Ono wymaga chwycenia siekiery i uderzenia pod właściwym kątem. Czasem patrzę na to i w duchu myślę: „Boże, zaraz sobie zrobi krzywdę”. Chciałabym go wyręczyć, ale powtarzam: „Nie, niech rąbie” – śmieje się Agnieszka.

Oboje chcą nad sobą pracować. – Mogę wziąć swoje życie w dłonie i je odbudować. Wszystko po to, by nie zniszczyć życia naszym dzieciom – mówi Agnieszka. – Jeżeli kobieta wie, czego chce, kochający mężczyzna zrobi dla niej wszystko. Tego także można nauczyć się na spotkaniach grupy – uśmiecha się ks. Głodowski.