Polska bez powiatów

Dzień drapania się po głowie

Podstawowe pytanie o sens istnienia powiatów rozbija się o problem: czy gmina i województwo wystarczyłyby do realizacji zadań społeczności lokalnej. Rozmówcy GN są w tej sprawie podzieleni (patrz wypowiedzi obok). Zwolennicy tylko dwustopniowego podziału uważają, że pieniądze marnotrawione przez powiaty dużo lepiej wykorzystałyby gminy. Przykład: w Inowrocławiu za rozbudowę kanalizacji i wodociągów miasto musi płacić powiatowi ok. 100 zł za każdy metr instalacji. Środki z takiego podatku powiat mógłby przeznaczać na remont dróg, ale z efektami przez lata nie było najlepiej. Po drugie, są fundusze unijne na modernizację i naprawę ulic w ciągach dróg krajowych, ale przeznaczone są tylko dla miast na prawach powiatu. Inowrocław takim miastem nie jest. Podobnie jest z funduszem na modernizację kamienic na starówkach.

Natomiast przeciwnicy likwidacji powiatów argumentują, że są takie obszary (szpitale, pomoc społeczna, edukacja ponadgimnazjalna), z którymi same gminy nie potrafią sobie poradzić. Z kolei przekazywanie ich na szczebel województwa kłóciłoby się z ideą decentralizacji. Powiat zatem jest idealnym szczeblem pośrednim, bo sejmik województwa i marszałek mają zajmować się rozwojem całego regionu, a gmina sprawami ściśle lokalnymi. Tyle że jest jeszcze sprawa pieniędzy: gminy mają swoje własne dochody, podczas gdy powiaty opierają się na subwencjach z budżetu państwa. Czy te pieniądze, zamiast na utrzymanie starostwa i rady powiatu, nie mogłyby zostać przeznaczone na cele gmin? Nie ma prostych odpowiedzi na rodzące się pytania (ważne argumenty przedstawiają zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy powiatów). Jedno jest pewne: 21 listopada przy urnach wyborczych niejeden z nas z zakłopotaniem podrapie się po głowie. I niekoniecznie będzie to wina naszego niedouczenia.