Bez korzeni nie ma skrzydeł

Graffiti wyrosło z kultury hiphopowej. Prawdziwe graffiti to nie bohomazy i chamskie wul­garyzmy. Prawdziwe graffiti musi nieść przesłanie. I o nim starają się mówić w swojej twórczości Kasia i Maciej. Sami niejednokrotnie byli zapraszani do tworzenia murali i graffiti z góralskim przesłaniem – ostatnio w warszawskim Muzeum Etnograficznym, w ramach ekspo­zycji „Słowianie Europy”.

– Śpiewaliśmy razem w kapeli, Maciej tańczył też wcześniej w ze­spole folklorystycznym. To nasze korzenie. A bez korzeni nie ma skrzydeł – mówi Kasia. – Chcemy pokazać dzieciom, że warto pielę­gnować tradycję, że to nie archa­izm i muzeum; że możemy ją łączyć ze współczesnymi pasjami. Zależy nam na tym, by pielęgnować cią­głość tego, co było, dzisiaj, współ­cześnie. Pamiętam, jak kiedyś w górach spotkaliśmy w szałasie chłopaka, który nosił „wypasione” firmowe buty sportowe, ubrany był bardzo nowocześnie. Ale jego pasją był tradycyjny wyrób oscyp­ków. To takie pozytywne działa­nie na styku czasów. Przez całe nasze życie od najmłodszych lat coś zbieramy, a ile uzbieramy, tyle wniesiemy w dorosłe życie. Chce­my pokazać dzieciom, że warto zbierać dobre doświadczenia.

Duma i siła

– Proponujemy, żeby się zatrzy­mać w tym szalonym, pędzącym świecie i poszukać tego, co sta­nowi o naszej dumie i sile. A tak jest z wartościami przekazywany­mi od pokoleń wśród górali – mówi Maciej. – To, co pokażemy dzieciom, to w nich zostanie. Sami się przeko­naliśmy na własnym przykładzie.

Dzieci słuchają o szacunku do innych, do ziemi, o którą trzeba dbać, bo ona daje człowiekowi po­karm, ubranie i schronienie.

– Dzieci doskonale się uczą w czasie takich zajęć – dopowiada Kasia. – Graffiti powstaje w czasie wakacji. Kiedy wrócą do szkoły, będą opowiadać kolegom o tym, co tu się działo, co oznacza to, co stworzyły. Zajęcia artystyczne uwrażliwiają.

Podczas poprzednich cykli warsztatów młodzi adepci sztuki graffiti mieli okazję przygotować szablony, z których stworzono znaczki i kartki pocztowe, zdobio­ne tradycyjnymi, góralskimi moty­wami. Na murze osiedlowej poczty do dziś przechodnie podziwiają ich dzieło – nikt go nie niszczy, nikt nie zamalowuje. „Respekt” – sza­cunek – mówią z uznaniem osie­dlowi grafficiarze, mniej i bardziej uzdolnieni od młodych kursantów z „Akwarium”.