Chiara widzi Jezusa

Od śmierci Chiary minęły 23 lata. Ruggero, jej tata, wciąż nie może opanować łez, gdy o tym mówi. – Tuż przed śmiercią Chiara powiedziała do mnie: „Mamo, pilnuj taty, by nie płakał w kościele, bo popsuje całą uroczystość”. Kiedy wnoszono jej trumnę do kościoła, sama musiałam się bardzo starać, by nie płakać. Zobaczyłam, że mężowi niebezpiecznie drży broda, od razu przypomniały mi się słowa Chiary i ścisnęłam Ruggero za rękę. Zrozumiał. Zaczęliśmy śpiewać pieśni, które Chiara wybrała na swój pogrzeb. Najpierw śpiewaliśmy cicho, pilnując się, by nasze głosy za bardzo nie drżały, za chwilę jednak nasz śpiew nabrał mocy. I choć serce płakało z tęsknoty i żalu za naszą córeczką, wiedzieliśmy, że teraz ogląda Jezusa i jest bardzo szczęśliwa. Ta pewność pozwala nam dalej żyć i z radością dawać świadectwo na całym świecie o Chiarze Luce, naszej córce, która jest błogosławioną – mówiła na KUL Maria Teresa.

Cud narodzin

Wszystko wskazywało na to, że Maria Teresa i Ruggero nie będą mieć dzieci. Od 10 lat byli małżeństwem i nie mogli począć dziecka. Żona pogodziła się z tym faktem, uznając, że widocznie taki plan ma dla niej Jezus, którego bardzo kochała od najmłodszych lat. Ruggero też ufał Bogu, któremu codzienne dziękował za swoją żonę. Jednocześnie codziennie z Nim dyskutował na temat dziecka, którego pragnął. – Nie dawałem Bogu spokoju. Modliłem się gorąco i wytrwale. Kolejny raz swoją sprawę zawierzyłem Maryi w jednym z sanktuariów. Zwyczajnie zazdrościłem moim kolegom, z którymi spotykałem się w barze, a którzy opowiadali o swoich dzieciach – mówi Ruggero. Mając 37 lat, Maria Teresa zorientowała się, że jest w ciąży. – Było to dla mnie wielkie zaskoczenie, poszłam do lekarza, ale on kazał mi poczekać jeszcze 20 dni, by mieć pewność, że dziecko się poczęło i się rozwija. Dopiero po tych 20 dniach powiedziałam mężowi, by wcześniej nie robić mu złudnych nadziei. Ruggero oszalał ze szczęścia. We wszystkim mnie wyręczał, nosił mnie nawet po schodach – bym się nie przemęczała. W końcu na świat przyszła nasza córeczka Chiara – opowiada Maria Teresa.

Pełnia życia

Była zwyczajna. Uwielbiała się śmiać, śpiewać, uprawiać sport. Jak każde dziecko przepadała za słodyczami, nawet ze swoją przyjaciółką Chiccą urządzała „podwieczorki z nutellą”, jak je nazywały. Nie była też od urodzenia obdarzona jakimś szczególnym darem pobożności. – Pamiętam taką sytuację, kiedy robiłam coś w kuchni, a Chiara bawiła się w swoim pokoju. Pomyślałam, że może zrobimy sobie przerwę i pomodlimy się razem. Zaproponowałam jej to, ale usłyszałam zdecydowany sprzeciw. Powiedziałam, że w takim razie ja pomodlę się za nią i tak zrobiłam, choć ona nie była tym zainteresowana – wspomina Maria Teresa.

Sytuacja się zmienia, kiedy, nie mając jeszcze 9 lat, spotyka się z Ruchem Focolari. Przyjaciółki opowiadają jej o ideale, który można przyjąć i zacząć realizować, a który zupełnie zmienia życie. W 1980 roku jedzie na kongres dla najmłodszych Ruchu, tam całym swoim dziecięcym entuzjazmem zawierza się Jezusowi. Rodzice, choć bardzo wierzący, są zaskoczeni odmianą córki. Chiara przekonuje ich, by dołączyli do Ruchu i wybrali się całą rodziną do Rzymu na „Familyfest”.