Uśmiechnięte, trzeźwe oczy

Dom państwa Jonderków położony jest w Stanowicach. Cisza i spokój okolicy są bardzo potrzebne do wspólnego przeżywania każdego dnia, dzielenia się troskami, radościami. I do kontemplowania Pana Boga, który w domu Kornela i Doroty stanowi centrum życia rodzinnego. Wspólnie z czwórką swoich dzieci pielgrzymują do Częstochowy, Niepokalanowa, Medjugorje, bo wiedzą, że za wstawiennictwem Maryi Bóg spełnia ich prośby. Każdego też poranka modlą się razem o przeżycie trzeźwego dnia, a wieczorem dziękują za to, że Pan ich wysłuchał.

Synku, nie pij!

Kornel zaczął pić w wieku kilkunastu lat. Mając 27 lat, nie potrafił kierować już swoim życiem. Alkohol zwyciężał z wszelkimi próbami zerwania z nałogiem. – To było już 10 lat intensywnego picia. Przez ten okres bardzo cierpiałem i choć czułem, że moje życie nie jest takie, jakie powinno być, nie potrafiłem sam sobie pomóc. Były takie miesiące, że w ogóle nie sięgnąłem po alkohol, ale po takim okresie nałóg powracał ze wzmożoną siłą – opowiada cichym głosem Kornel. Wspomnienie tamtego czasu nie jest dla niego proste, chociaż jako trzeźwiejący alkoholik funkcjonuje już 24 lata. Dobrze pamięta słowa swojego dziadka, który często przestrzegał i powtarzał mu: „Synku, proszę cię, nie pij!”. Zmarł, gdy Kornel miał 14 lat. – Mimo tych słów, ja piłem. Często chodziłem na cmentarz, żeby prosić dziadka o wybaczenie. Stałem nad jego grobem i płakałem, czułem się bezradny – wspomina.

Przełom nastąpił podczas pobytu u cioci w Rybniku. Kornel, będąc z zawodu malarzem-tapeciarzem, odnawiał krewnej pokoje. Wtedy też poprosił ją o pomoc. Mimo że rodzina spisała Kornela na straty, jego ciocia postanowiła podać mu pomocną dłoń. – Zaczęło się od tego, że poszedłem z nią do kościoła na Mszę św. Chociaż od zawsze byłem wierzący, w trakcie nałogu czasem, zamiast do kościoła, wędrowałem z kolegami po alkohol. Ciocia zaś mnie poprosiła, żebym nie uciekał z tej Mszy, żebym się modlił. Udało się, wytrzymałem to – taki był pierwszy krok Kornela na drodze do trzeźwości.

Kręte ścieżki miłości

2 maja 1989 roku rozpoczął się 10-tygodniowy turnus w Ośrodku Leczenia Odwykowego w Katowicach-Szopienicach. Potem Kornel podpisał dwuletni kontrakt, który zobowiązywał do trzeźwości. – Z mojej 24-osobowej grupy po tych dwóch latach pozostałem sam. Inni powrócili do nałogu, zrezygnowali z leczenia. Ja wytrwałem, mimo że pani psycholog, która prowadziła terapię, uważała, że z pewnością powrócę do picia – dziś dla Kornela to tylko wspomnienie, wtedy jednak był to dotkliwy cios i smutek, że tak mało ludzi w niego wierzyło. Jego żona Dorota powtarza, że ta historia jest niesamowita. – Kornel walczył w środku, podczas terapii niewiele mówił i może dlatego terapeutka nie wiedziała, jaki będzie jego los. W ogóle mój mąż jest cichym, małomównym człowiekiem, ale jego ciepło i miłość są niezwykłe – podkreśla, patrząc z podziwem na męża.

Widać, że ich miłość ciągle wzrasta i każdego dnia nieustannie dojrzewa. W tym roku minęła właśnie 15. rocznica ich ślubu. Z tej okazji Kornel dostał od żony... wiersz. On z kolei w każdą miesięcznicę zawarcia ich związku małżeńskiego kupuje żonie kwiaty. Oboje wypowiadają słowo „kocham” nie tylko w takie szczególne dni, ale na co dzień, również podczas naszej rozmowy. Owocem ich miłości jest czwórka wspaniałych dzieci: 5-letnia Tereska, 10-letnia Ania, 13-letni Kamil i 14-letnia Marysia. Najmłodsze córki często przytulają się do rodziców i przysłuchują się naszej rozmowie. W tej rodzinie dostrzec można wielką troskę o siebie nawzajem i silną wiarę, która pomaga im przezwyciężyć nawet trudne chwile.

– Nasza wspólna droga rozpoczęła się w 1992 roku, podczas pielgrzymowania do Lourdes. Była to pielgrzymka Ruchu Wody Żywej, która skupia trzeźwiejących alkoholików oraz ich rodziny. Załapałam się na ostatnie miejsce w autobusie. Z zawodu jestem pielęgniarką. Krótko przed tą wyprawą stoczyłam na nocnym dyżurze w szpitalu walkę o 40-letniego alkoholika, który jednak zmarł. Kiedy się dowiedziałam, że będę pielgrzymować z ludźmi uzależnionymi, miałam mieszane uczucia. Okazało się jednak, że są naprawdę wyjątkowi – mówi Dorota, śmiejąc się na wspomnienie o tym, jak kręta była droga ich poznawania się.