Nie walczyć samotnie

Znaki zwycięstwa

Kilka pacjentek udało się namówić na podjęcie leczenia, inne osoby na pójście do psychiatry, bo z nowotworem związane są depresje czy zaburzenia snu. Udało się też uregulować wiele spraw o charakterze prawnym. Rola psychologa nie sprowadza się w fundacji wyłącznie do tradycyjnego udzielania porad. – Pacjentki robią chętniej wyniki i badania wtedy, gdy z nimi pójdę do szpitala, inaczej stoją godzinami pod budynkiem i nie wejdą do środka, boją się, że znów wyjdzie coś nie tak – stwierdza Anna.

Czasami jest mi ciężko

Mężczyźni chorzy na nowotwór skupiają się na uspokojeniu rodziny, na jej wsparciu i zabezpieczeniu finansowym na przyszłość. Będąc głową rodziny, spostrzegają nagle, że to koło nich trzeba chodzić, zmieniać opatrunki, pomagać. – Największa trudność dla mnie to małe dzieci w domu. Zazwyczaj gdy rodzic choruje, nie mówi dzieciom o chorobie, nawet jak są nikłe szanse na wyleczenie i czas życia jest krótki. Niekiedy rodzina dowiaduje się za późno i brakuje nawet czasu na pożegnanie – podkreśla psycholog.

Światło nadziei poza szpitalem

Rozwiązaniem wielu bolesnych i trudnych sytuacji może być powstanie w Kraśniku grup wsparcia dla pacjentów terminalnie chorych i dla ich rodzin. Będzie to grupa otwarta, nie będzie zamykania listy. Każdy pacjent w potrzebie będzie mógł przyjść. Informacje pojawią się na plakatach i w placówkach medycznych. – Ludzie chętniej się otwierają, gdy słyszą, że inni też mają taki problem. Osoby chore chcą takich spotkań, ale poza szpitalem. Wymieniają się swoimi doświadczeniami, uwagami na temat lekarzy, procesem i przebiegiem leczenia – mówi Anna Młynarska-Szczotka. Fundacja „Za Bramą” od wielu lat zajmuje się taką działalnością. Udziela pomocy w zakupie leków i organizuje bezpłatne warsztaty psychoonkologiczne.

Więcej informacji na ten temat na stronie www.zabrama.pl