Muzyka w genach

Benzynę w prezencie dały

Do Stoszowa nie dał rady dojeżdżać: szkoła jedna, szkoła druga, próby zespołu i jeszcze doglądanie scholek. Za dużo jak na jednego, dlatego Stoszów sobie odpuścił. Ale scholistki nie dały za wygraną. Ambitne były. Zaczęły się więc podchody, jak tu młodego organistę zwabić. No to najpierw pożyczyły jakieś nuty czy słowa piosenek z chwytami. Dał, ale nic poza tym, żadnego ciągu dalszego. Z jego strony. One wytrwałe jednak były. No to zagadują, że próby mają, że same, że tak niepewne są, czy to dobrze. Nic z tego. Wreszcie rysuje się plan stuprocentowy.

– Na imieniny kupiłyśmy mu benzynę – mówi ówczesna scholistka ze Stoszowa, Krystyna, obecna żona. – Ona na kartki wtedy była, Boże, co za czasy! Ale udało się nam skombinować. Dostał i co? I nic! Wymawiałyśmy mu potem, że wyjeździł cały prezent, ale nie do Stoszowa, na nasze próby. Myśmy się w nim wszystkie kochały, inne też, wiadomo na wiosce wyboru dużego nie było – uśmiecha się serdecznie i podstawia Robertowi pod nos połówkę cytryny. Każe powąchać, czy prawdziwa, czy dość cytrynowa. – Taka nie najlepsza, ale może być – wyrokuje mąż, można więc wkroić do herbaty. – To taki nasz rytuał – rzuca gospodyni, podając herbatę z „cytryną-ujdzie-w-tłumie”.

– Dzisiaj już trudniej z muzyką w kościele, bo ludzie nie śpiewają, młodych trudno zatrzymać i zmobilizować do regularnych prób. Ale jak się czasami zejdziemy jeszcze w starym gronie, to naprawdę dajemy radę – organista z Uciechowa ocenia sytuację. Mówi ciepłym, spokojnym głosem. Pogodny i męski, nie może opędzić się od swoich najmłodszych dzieci.

Mają to coś w sobie

21 lat temu urodziła się Gosia, dzisiaj studentka pedagogiki w Opolu, ale z miłością do muzyki w genach. – Wprawdzie gra na pianinie, akordeonie i gitarze, ale amatorsko. Więcej pasji miała do kolarstwa – mówi Krystyna. Za to dwudziestoletnia Agnieszka podeszła do tematu muzykowania profesjonalnie. Studiuje na Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Gra na skrzypcach i na altówce.

– O Bartku już było, myślę, że żałuje swojej decyzji, gdy po dwóch latach nauki na fortepianie oznajmił: „To, czego chciałem się nauczyć, już umiem” – wtrąca mama. – Za to Marta ma 13 lat i muzykuje od dziecka. Jako brzdąc śpiewała z zapałem do kija od miotły jako mikrofonu. Skończyła szkołę muzyczną I stopnia w klasie skrzypiec i odkąd siostra wyjechała na studia, grywa na ślubach i przy innych okazjach, gdy jest proszona – opowiada mama. Dziewięcioletni Karol odgraża się, że pójdzie w ślady brata. – Na razie bardzo dobrze wychodzi mu granie na nerwach – podsumowuje Bartek.

Tak naprawdę Karol ma słuch muzyczny, dobrze śpiewa i nawet pogrywa sobie na pianinie, ale wyznaje zasadę: „Fajnie byłoby umieć grać, ale szkoda, że trzeba się tego najpierw uczyć”. O ile co do pięcioletniej Hani można mieć nadzieję, że pójdzie w muzyczne ślady sióstr, to roczna Marysia nie pozostawia co do tego żadnych wątpliwości. Marta włącza filmik nagrany telefonem: Marysia tańczy na nim w rytm muzyki płynącej z telefonu. A kiedy cała rodzina śpiewa refren piosenki „Weź mnie na ręce” Arki Noego, dziewczynka zaskakująco precyzyjnie dośpiewuje zaplanowane przez kompozytora: „aha”. Robiła to także przed prezydentem Komorowskim.

Jak muzyka, to i harmonia

Liczna rodzina to nie jest sielanka. Są jednak sprawy, które zamieniają ciasny dom w bardzo pojemny świat: to miłość i muzyka. Miłość Roberta i Krystyny to fundament ludzki. Ten z kolei potrzebuje wiary, by budowla życia opierała się na skale. Gdy dojdzie muzyka – jest niebo – trudne, domagające się wyrzeczeń i nieustannych kompromisów, ale możliwe i rodzące owoce: radość, ofiarność, życzliwość, pokój, wielkoduszność. Może dlatego gdy cała rodzina muzykuje, liczy się nie tyle artyzm, ile autentyzm. Słuchacze nie mają bowiem wątpliwości, że harmonia dźwięków ma swój początek o wiele głębiej – w jedności krwi i ducha.