Dinozaury w stolicy

Już na dniach młodzież z Górek Wielkich koło Skoczowa zacznie przygotowania do wydarzenia, na które mieszkańcy parafii czekają cały rok. – Ludzie nazwali to misterium Męki Pańskiej, ale lepsze jest określenie: przedstawienie wielkopostne – opowiada Kacper Matula. – Od dziesięciu lat, po Liturgii Wielkiego Czwartku, zapraszamy mieszkańców Górek do przeżycia czegoś, co ma obudzić refleksję w tym szczególnym czasie. Wydaje mi się, że tradycyjne misteria przemawiają do ludzi starszych, ale do młodych? Chyba nie bardzo. Nie robi na nich wrażenia człowiek niosący 50-kilogramowy krzyż na scenie czy czternaście stacji. Mimo że to wstrząsający w swojej wymowie przekaz, ludzie się uodparniają. Dlatego będzie trochę inaczej.

Coś, co zatrzyma ludzi

– Nazwaliśmy to: „Traktat o krzyżykach”. Źródłem tytułu jest krótki wiersz ks. Jana Twardowskiego: „Pytałem Wniebowziętą/ jak do nieba trafić/ co prowadzi by nie dojść do nikąd /odpowiedziała: tysiące krzyżyków”. Akcja rozegra się w czasie jednej Mszy św. Spotkają się na niej różne postawy ludzkie. Każda postać będzie się mierzyć z krzyżykiem, który niesie. Pomysł na przedstawienie zrodził się w głowie Marysi. Ona też wymyśliła całą historię i postaci. Całość spisał i ułożył wierszami Kacper. Misterium wynika z obserwacji, jak ludzie zachowują sie na Mszy św. – Z jednej strony – codzienne życie, z drugiej – obecność na Mszy św. z obowiązku czy przyzwyczajenia? Tylko po co? Scaliliśmy w całość wybrane utwory księdza Twardowskiego, bo on potrafił wyjątkowo celnie uchwycić sprzeczności w zachowaniu człowieka w tym świecie – mówią. 27-letni Kacper Matula pisze scenariusze dla młodych ze swoich rodzinnych Górek od dziesięciu lat. – Rok temu miałem przerwę. Przydusiła mnie praca magisterska. Nie dałem rady, ale chłopaki świetnie sobie poradziły pod kierunkiem ks. Krzysztofa Pacygi. A w tym roku razem z Marysią, tak jak dawniej, staraliśmy się stworzyć coś, co zatrzyma ludzi, zastanowi ich. Kacper Matula, absolwent Akademii Teatralnej w Warszawie, nagradzany wielokrotnie za osiągnięcia aktorskie jeszcze w czasach studiów, razem z Marysią Górniok-Matulą – utalentowaną wokalistką jazzową, absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nysie, mieszkają w Warszawie. Kacpra dziś można oglądać na deskach Teatru Narodowego. Ale nigdy nie zapominają o swoich beskidzkich korzeniach. – Do scenariuszy nie roszczę sobie żadnych praw autorskich – śmieje się na samą myśl, że mógłby z tego żyć. – Młodzież z Górek to świetni ludzie. Bardzo się cieszę, że im się chce. Będę zadowolony, kiedy ktoś to zobaczy i będzie chciał wykorzystać moją pracę, posłać scenariusz dalej. I cieszę się, że dzięki tym przedstawieniom młodzież może zbierać pieniądze na swoje wakacyjne wyjazdy. – Kacper to taki wielki człowiek chodzący kanałami – uśmiecha się jego żona. – Nie pasuje do stereotypu „pana aktora ze stolicy”. – Nie jestem sam – mówi Kacper. – Jest ze mną Marysia, z którą razem przygotowuję przedstawienia dla Górek. Bardzo pomaga młodym wokalnie, uczy śpiewów do przedstawień. Robimy to razem i – jak się to mówi – „społecznie”, bo po prostu daje nam to satysfakcję. O tym ich społecznikostwie wiedzą też organizatorzy Koncertów Walentynkowych, które młodzież z Cieszyna organizuje na rzecz Hospicjum im. Łukasza Ewangelisty. Kacper i Maria są na nich co roku – od 10 lat. Zawsze charytatywnie występują, pomagają młodym wokalistom. A przed rokiem –podczas jubileuszowej 15. edycji koncertu – byli głównymi prowadzącymi. – Jak mogłoby nas tam nie być...? To tam, w garderobie cieszyńskiego teatru, dwa lata temu wszystko się zaczęło… – mówią.

Wspólne dziecko

Nim przyjdzie Wielki Tydzień, Marysię i Kacpra będzie można zobaczyć jeszcze w pierwszy dzień wiosny – 21 marca o 18.00, w domu kultury „Prażakówka” w Ustroniu. – Po raz kolejny pokażemy nasze pierwsze „wspólne dziecko” – mówią. – A jest nim spektakl muzyczny „Listy na wyczerpanym papierze”, oparty na twórczości Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory. To historia o miłości, opowiedziana tekstami nieznanych piosenek obojga autorów. Historia dwojga ludzi po przejściach. Bywa lirycznie, bywa zabawnie. Przygotowując spektakl, odnaleźli 2 tys. utworów, wybrali dwieście, z czego do spektaklu – 36. – Mamy świadomość, że Osieckiej i Przybory słuchają przeważnie ludzie starsi – mówi Maria. – A my czujemy się czasem jak takie dinozaury, które wygrzebują prastare, mało znane utwory. Ale one nam się bardziej podobają. I wydaje się nam, że są uniwersalne i dla trzydziesto- i osiemdziesięciolatka. Na scenie występuje z nimi także akompaniator – Tomasz Pala. To właśnie od Osieckiej i Przybory zaczęła się wspólna droga życia Marysi i Kacpra. – Dwa lata temu myślałam o stworzeniu spektaklu z piosenek tych dwojga autorów, a Kacper to jedyny znany mi chłopak, który potrafi śpiewać, grać, poruszać się na scenie. W walentynki, 14 lutego – dwa dni przed koncertem dla hospicjum – uznałam, że telefon do niego to dobry pomysł – mówi Maria. – Zaskoczył mnie, bo od razu się zgodził. Wiem z własnego doświadczenia zawodowego, że niełatwo znaleźć w światku artystycznym kogoś, kto nie zapyta od razu o pieniądze, Kacper nawet o tym nie wspomniał. Zabrzmi trochę jak w tanim romansie, ale po próbie generalnej koncertu wróciłam do domu i oznajmiłam: „Mamusiu. Zakochałam się...”. Duże oczy mamy, a ja: „Kojarzysz tego chłopaka, który te kabarety co roku przygotowuje...? On ma takie dobre oczy...”. – Marysia przysłała mi piosenki, które chce zaśpiewać. Skleciliśmy z tego 12-minutowy program kabaretowy – dopowiada Kacper. Dołączyli do nas jeszcze jedna koleżanka i kolega. – I od razu na pierwszej próbie zaczęło zgrzytać – opowiada Marysia. – Mamy nieco inny tryb pracy. Jako wokalistka nie od razu utożsamiam się na próbie z postacią, a Kacper jest nauczony próbować na sto procent. I tak sobie wtedy spokojnie śpiewałam, a Kacper: „Ty tego nie możesz tak śpiewać. To musi być z pazurem!”. Poczułam się o – taka malutka. Później na szczęście było coraz lepiej.