Wszystkie etapy relacji


Swynarscy, składając deklarację adopcji, nie określali ani wieku dziecka, ani jego płci. Wychodzili z założenia, że dzieci nie są ulęgałkami, które można przebierać. 
– Po adopcji Piotrusia wiedzieliśmy, że potrafimy kochać dzieci, których nie urodziliśmy. Nasz 4-letni wtedy syn był tego potwierdzeniem. Uznaliśmy więc, że możemy przyjąć kolejne dziecko. Byliśmy już po czterdziestce. Wniosek złożyliśmy w piątek, a w poniedziałek pojawiła się propozycja przyjęcia rodzeństwa. Zaproponowano nam 14-letnią Ewelinę, o której powiedziano, że – ze względu na wiele doświadczeń – jest opóźniona, i 8-letniego Grzesia. W pierwszym momencie powiedzieliśmy „nie”. Obawialiśmy się, że mając swoje upośledzone dziecko, nie damy rady. Odkładając słuchawkę, czułam niepokój. Po modlitwie zdecydowaliśmy z Jackiem, że pojedziemy dowiedzieć się coś więcej o dzieciach. Na miejscu Grześ nas przywitał: „To co, zabieracie nas dziś do domu?”. Po rozmowie z siostrą dyrektor w czwórkę wróciliśmy do Skierniewic. Gdy zobaczyliśmy, że Ewelina umie pisać, czytać, rozwiały się nasze wątpliwości. Na drugi dzień dzieci zaczęły do nas mówić: „mamo”, „tato”. Ze względu na ich wiek zdecydowaliśmy, że w sensie prawnym będziemy dla nich rodziną zastępczą – opowiada Mirka.


Większe dobro


Gdy się przegląda zdjęcia ślubne nowożeńców, na wielu z nich, poza skupieniem, widać ich zachwyt sobą. – Wszystko w naszym życiu jest darem Najwyższego. Dzięki Niemu udało nam się wytrwać w czystości. Na początku Mirka imponowała mi intelektem i przebojowością, a siłą napędową była cielesność. Później, po nawróceniu, wzrastała miłość, a malała pożądliwość. Bycie fizyczne jest zawsze dopełnieniem miłości. Ono musi z niej wynikać. No i tak było – wyjaśnia Jacek.


– Mimo że przez lata zachowywaliśmy czystość, ja nie odczuwałam odrzucenia. Byłam przez Jacka afirmowana i wiedziałam, że widzi we mnie piękną kobietę. Czułam się nawet pożądana. Wiedziałam, że wybierając czystość, wybiera większe dobro. Zanim jednak do tego doszłam, wiele czasu zajęło mi uznanie, że miłość fizyczna z mężczyzną, który jest ze mną, z którym mam dziecko i którego kocham, jest grzechem. Gdy przeszłam ten etap, było już z górki. Na białe małżeństwo zdecydowaliśmy się, będąc po trzydziestce. Dziś wiemy, że bez Boga nie można tego osiągnąć – przyznaje M. Swynarska.


Długo „trawiła” też decyzję o złożeniu wniosku o stwierdzenie nieważności małżeństwa. Zrobiła to po wielu latach. Jak sama przyznaje – czekała na własną dojrzałość i wolność. Czyli na moment, w którym była gotowa oddać się pod osąd Kościoła. – Oboje z Jackiem jesteśmy prawnikami. Przez lata bałam się, że znając przesłanki, podświadomie, pragnąc być z Jackiem, mogę coś nagiąć. Decyzję podjęłam po rekolekcjach ignacjańskich. We wniosku poprosiłam o zbadanie, czy moje małżeństwo było ważne. Przez 5 lat cierpliwie czekaliśmy na wyrok. Długo to trwało, bo nasz wniosek gdzieś utknął. Widocznie tak miało być – opowiada Mirka.


Proboszcz parafii zna doskonale ich historię, w dodatku Mirka jest doradcą rodzinnym, więc „z automatu” zostali zwolnieni z wszelkich formalności. Tymczasem oni specjalnie pojechali na kurs przedmałżeński – miał to być czas poświęcony dla Boga. Na miejscu okazało się, że skupienie prowadzi... grupa Odnowy w Duchu Świętym, która – poza treściami małżeńsko-rodzinnymi – przeprowadziła minikurs REO, modlitwę o uzdrowienie i wylanie darów Ducha Świętego.


– Historia zatoczyła koło. W Odnowie dokonały się nasze nawrócenie, wzrost w wierze, a także przygotowanie do ślubu, który odbył się... w wigilię Zesłania Ducha Świętego. I oby wszystko, co przed nami, też odbywało się przy Jego udziale – marzy Jacek.