Jan Paweł II pomaga mi pchać mój wózek

W ubiegłym roku podczas 14-dniowej podróży przez Polskę – a dokładnie z Krakowa do Sopotu – zebrał 8131,18 zł dla chorego na dziecięce porażenie mózgowe, niewidzącego i cierpiącego na epilepsję Czarka. Żeby zdobyć te pieniądze, pokonał na wózku 750 km! O własnych siłach Janusz zdobył swój Mount Everest! 
Inicjatywa „Zdobędę swój 
Mount Everest” ma pokazać, że można przełamywać bariery życiowe. Dodatkowy cel to wspomaganie akcji charytatywnych. – Wiele lat myślałem o tym, by przejechać tak długą drogę. Ale dopiero gdy ks. Paweł Biedrzycki z parafii św. Mikołaja w Gąbinie usłyszał o moim pomyśle, wszelkie sprawy ruszyły do przodu – mówi pan Janusz.


Inny pomnik


– Trasę przygotował sam Janusz – mówi ks. Paweł. – Moja pomoc polegała przede wszystkim na znalezieniu miejsc noclegowych, eskortowaniu na niektórych trasach przez gąbińskich motocyklistów, a także na aranżacji spotkań z ludźmi w kościołach czy domach kultury.
Dla Janusza był to niewątpliwie sprawdzian własnych możliwości, ale przede wszystkim chciał – jak mówił Jan Paweł II – podarować siebie innym. – Papież powtarzał, aby nie stawiać mu posągów, ale tworzyć żywe pomniki, dawać świadectwo. Chcę oddać innym ludziom choć cząstkę tego dobra, które ja otrzymałem, i pomóc słabszej ode mnie osobie – dopowiada Janusz.
W Domu Pomocy Społecznej w Koszelewie, gdzie mieszka, jest prowadzona zbiórka plastikowych korków dla chorego chłopca, Czarka Olbińskiego. To właśnie zainspirowało Janusza, by pomóc chłopcu. Postanowił, jak sam mówi – „biegać” dla niego maratony. Gdy jeszcze był pełnosprawny, trenował kolarstwo. Pięć lat temu, po transplantacji nerki, postanowił wrócić do sportu. Na wózku już pięć razy ukończył maratony. Jednak nie to jest dla Janusza największym osiągnięciem – wszystkie treningi, zawody, a i same maratony są zaprawą przed wyprawą i przygotowaniem do niesienia bezinteresownej pomocy innym, jeszcze słabszym od niego.


Nieobojętne papieskie rocznice


Ogromnym autorytetem dla Janusza jest Jan Paweł II. Na szafce obok łóżka ma jego obrazek z kanonizacji, a w rozmowie wielokrotnie odwołuje się do znaczenia papieża w jego życiu. – Pierwszą swą wyprawę rozpocząłem 1 maja, w rocznicę beatyfikacji. Teraz 2 kwietnia, w 10. rocznicę śmierci Jana Pawła II, planuję drugą wyprawę. Tym razem to 40-dniowy maraton z Watykanu do Wadowic, jako wotum wdzięczności za pontyfikat Jana Pawła II i jego obecność w moim życiu. Dzięki niemu odczytałem swoją wartość – mówi Janusz.
– Gdy rozpoczynam trening czy zawody, proszę Jana Pawła II, żeby był zawsze przy mnie. Rozmawiam z nim, kiedy na trasie nadchodzi kryzys, kiedy pojawia się tak zwana ściana. Jakiś głos mi mówi: Janusz, daj spokój, zatrzymaj się, nie dasz rady. Boli mnie wtedy całe ciało oprócz włosów i paznokci. W takich chwilach wiem, że Jan Paweł II za pomocą resztek moich sił pcha wózek. Na miejsce startu mojej wyprawy wybrałem krakowskie Błonia, gdzie papież celebrował Mszę św. Wyruszyłem spod pomnika Jana Pawła II. Papież swoją postawą nauczył mnie też godnie chorować i znosić cierpienie. Dzięki niemu nie załamuję się i mimo że posiadam bagaż wielu chorób, chcę pomóc dziecku bardziej choremu ode mnie. Drugą ważną rzeczą jest to, że nasz rodak popierał transplantację i pięknie o niej mówił: „Największą miłością do bliźniego jest danie samego siebie”.