Burza, zaufanie dziecięce i... żal

Ale z minuty na minutę pogoda się zmienia. I nie ma złudzeń: coraz bliżej do posępnie wyglądającej, czarnej i zniechęcającej chmury. Innej drogi nie ma. Trzeba wjechać. Kropi. Coś dwie minuty. I z kropienia aura wchodzi w fazę dzikiej burzy z piorunami. Nagle. Ani cofnąć się nie da, ani skręcić, ani schronić. Zwolnić można maksymalnie i mieć nadzieję, że zaraz „się wypada”. Po godzinie wiadomo, że się nie wypadało. I że chyba ta burza to też podróżniczka. Podróżuje tą samą trasą szybkiego ruchu.