Wyloguj się do życia

Taką zachętę usłyszało blisko 600 uczniów elbląskich szkół. – Wygłosiliśmy w sumie dziewięć konferencji w różnych miejscach – mówi Mateusz i dodaje, że odbiór ich akcji był zróżnicowany. – Zdawaliśmy sobie sprawę, że wielu osobom może nie spodobać się nasza zachęta do ograniczenia swoich więzi z internetem i komórką. Szczególnie niechętnie na tę koncepcję reagowała młodzież gimnazjalna. – Najbardziej otwarcie to, co mówiliśmy, przyjmowali uczniowie klas IV–VI – przyznaje Mateusz. Z tymi rocznikami wiązałby największą nadzieję na powodzenie ich projektu. – Myślę, że jeszcze jest czas na to, żeby odciągnąć ich od tego sprzętu, tak aby w dalszych latach nie wchodzili w głębszą zależność od internetu i komórek – zauważa.

– Dzięki przeprowadzanym ankietom wiemy jednak, że wśród sporej liczby osób wywołaliśmy pewną refleksję – mówi Elżbieta. – W kwestionariuszach wskazywali oni, że nasza konferencja sprawiła, że spróbują ograniczyć ilość czasu spędzanego w internecie. A cieszy nas to tym bardziej, że były to również osoby, które w pytaniu o to, jak często są obecne w sieci, odpowiadały: „non stop” – podsumowuje. Jak zgodnie mówią autorzy projektu, całkowicie z internetu zrezygnować się nie da. – Jest to przecież dobry wynalazek i może pomagać w wielu rzeczach, jak choćby w kontakcie z osobami, które mieszkają za granicą, nawet na drugim końcu świata. Ale jeżeli mamy do wyboru wyjść z domu albo popisać z kimś w internecie, zawsze wybierzmy to pierwsze – namawia Daniel.

Nie gnij w domu, twórz wspomnienia

– Dlatego za każdym razem zachęcamy: nie siedzicie i nie „gnijcie” w domu, gdy jest piękna pogoda. Macie co robić na zewnątrz – radzi Daniel, który podpowiada, że zimą może to być stok narciarski, łyżwy, bilard czy kręgle. – Latem piłka albo rower. Wtedy tak naprawdę korzystamy z życia. Zdaniem Hanny innym wyjątkowo ważnym aspektem, którego nie da się w życiu doświadczyć, spędzając czas wyłącznie przed komputerem, są wspomnienia.

–  Kiedy już odłożymy telefony, komputery na bok, trudno jest nam usiedzieć w miejscu. Zaczynamy wtedy szukać czegoś fajnego do zrobienia, jakiejś przygody – tłumaczy dziewczyna. Jej zdaniem, dopiero gdy spotykamy się ze znajomymi, wiele może się wydarzyć. – To właśnie życie w tzw. realu dostarcza nam wielu przygód, które możemy wspominać latami. A takie wspomnienia warto kolekcjonować – mówi. – Ja widzę po sobie, że jestem zwyczajnie szczęśliwszy po dniu spędzonym ze znajomymi niż po takim przy komputerze – wyznaje Daniel. Zwraca uwagę, że w tym drugim przypadku nie ma po prostu czego wspominać.

Choć przygotowanie i przeprowadzenie projektu stanowiło dla licealistów spore wyzwanie, to jednak nie żałują, że się tego podjęli. – Dziesiątki rozmów z partnerami, setki wysłanych e-maili w sprawie spotkań, no i przeprowadzenie samych konferencji – to wszystko kosztowało nas sporo wysiłku – mówi Mateusz. – Ale z drugiej strony dało nam to także mnóstwo przyjemności, rozwinęliśmy się i sporo nauczyliśmy – dodaje.

Choć projekt „Zwolnieni z teorii” dobiega już końca, a nasi olimpijczycy wypełnili wszystkie zakładane kryteria, wciąż mocno zastanawiają się, czy nie prowadzić akcji „Uwolnić emocje!” w dalszym ciągu. – Istniejemy na Facebooku, na snapchacie, i to wszystko się tam kręci – w ocenie młodych porzucenie tego mogłoby być błędem. – Uważam, że podjęliśmy temat, który jest szeroko znany i dostrzegalny przez wszystkich, wobec czego ma potencjał rozszerzenia się na większą skalę – wskazuje Mateusz. – Chcielibyśmy prowadzić to dalej, ponieważ olimpiada była dla nas motorem napędowym, aby zrobić coś dobrego – mówią młodzi i zastanawiają się czy ze swoimi konferencjami nie spróbować dotrzeć do dorosłych, bo przecież ten problem dotyczy ich w takim samym stopniu.

– Teraz jednak musimy zrobić przerwę – zaznacza Hanna. – Bo niby jesteśmy „zwolnieni z teorii”, ale zaległości w wielu różnych przedmiotach się zrobiły. Musimy to nadrobić – podsumowuje Daniel.