Wiem, że jestem tu potrzebna

W swojej pracy styka się z cierpieniem i samotnością, ale nie jest pesymistką. Wręcz przeciwnie – uśmiech nie znika z jej twarzy. Towarzyszy seniorom w ich codzienności, dodaje otuchy i chęci do życia, bo wie, że w trudnych momentach najważniejsze są obecność i dobre słowo.

Anna Jakubowska od urodzenia mieszka na Zawarciu. Od dziecka związana była z parafią pw. św. Józefa. – Zaczynałam od sypania kwiatów i niesienia poduszki podczas uroczystości Bożego Ciała. Później były też Oaza Dzieci Bożych i Eucharystyczny Ruch Młodych. Od 2014 r. pracuję w Domu Dziennego Pobytu z seniorami i należę do Stowarzyszenia św. Eugeniusza de Mazenoda – mówi pani Anna, kierownik Domu Dziennego Pobytu w Gorzowie Wielkopolskim.

To część mojego życia

Gorzowianka ukończyła europeistykę i zarządzanie projektami europejskimi. Oprócz pracy zawodowej ma też swoją pasję – jest kibicem żużla. Już w czasie studiów dołączyła do parafialnego stowarzyszenia, ukończyła też specjalny kurs opieki nad osobami starszymi. – Studia bardzo mi się przydają w mojej pracy, bo dzięki zdobytej tam wiedzy dziś piszę projekty i zdobywam potrzebne pieniądze. Do tego poznałam tam wiele wspaniałych osób, z którymi do dziś się przyjaźnię i utrzymuję kontakt – mówi Anna.

– Mojej obecności w Domu Dziennego Pobytu nie traktuję tylko jako pracy, ale jest to część mojego życia. Z seniorami, którzy tutaj przychodzą, nawiązałam znajomości, a nawet przyjaźnie. Obchodzimy razem m.in. święta i urodziny. Panuje tutaj rodzinna atmosfera. Nie przychodzę do seniorów jak do koniecznej pracy, ale mam głęboką potrzebę bycia z nimi i chcę to robić – mówi Anna Jakubowska.

Na co dzień spotyka się z chorobą, cierpieniem i samotnością. Towarzyszy osobom starszym i pomaga, jak umie, by nie czuły się opuszczone i niepotrzebne. – Seniorzy są skarbnicą wiedzy i mają wiele wspomnień, którymi się z nami dzielą. To dla mnie bardzo wartościowe. Moja praca, oprócz zadań typowo biurowych, polega na byciu z tymi osobami, m.in. przygotowywaniu posiłków, towarzyszeniu podczas pobytu, rozmowie czy prowadzeniu gimnastyki – wymienia pani kierownik.

– Staram się ich zrozumieć, pomagać w różnych trudnościach i problemach. Chcę, by pobyt w naszym domu dobrze wspominali. Pamiętam jedną z naszych podopiecznych – panią, która była bardzo samotna, chociaż mieszkała z rodziną, Ona już dziś nie żyje, ale pamiętam jej słowa, kiedy mówiła, że nigdzie nie otrzymała tyle ciepła i dobroci co w naszym domu. To pokazuje, że najważniejsze są obecność i serce, które wkłada się w tę pracę – dodaje.

Dawać siebie innym

Anna pomaga także jako wolontariuszka m.in. podczas półkolonii czy w Klubie „Przystań za Wartą”, do którego przychodzą zarówno młodsi, jak i starsi. Anna była również stypendystką Dzieła Nowego Tysiąclecia.

– Pomoc stypendialna to dla mnie było duże wsparcie finansowe, dzięki któremu mogłam pójść na studia. Ważniejsze jednak jest to, co dostaliśmy i co w nas zostało, a czego nie da się zmierzyć czy policzyć – poczucie wspólnoty. Dzięki temu stypendium mogłam zwiedzić wiele miast i poznać nowych ciekawych ludzi. W pamięci zostały mi też spotkania regionalne stypendystów. To był świetny czas i niezwykłe doświadczenie wspólnoty – uważa stypendystka.

Inspiracją i wsparciem dla Anny są patroni dzieł, w które się zaangażowała – św. Jan Paweł II i św. Eugeniusz de Mazenod. – Św. Jan Paweł II jest dla mnie niezwykłą postacią i nawet kiedy o nim mówię, bardzo się wzruszam. Natomiast św. Eugeniusz zrobił wiele dobrego, pochylił się nad potrzebującymi. To, co mi w nim zaimponowało, to fakt, że był innowacyjny i bezpośredni w swoich działaniach, a to często jest potrzebne w mojej pracy. Obaj święci są dla mnie bardzo ważni i mam nadzieję, że są dumni z tego, co robię – podsumowuje Anna.