Nie bądź Scrooge’em

Powód przedstawienia jest zacny, bo dochód ze spektaklu, czyli dobrowolny datek do puszki, przeznaczony jest na wsparcie dzieci z Zachodniopomorskiego Hospicjum dla Dzieci i Dorosłych Filia Koszalin. To kolejne działanie parafii pw. św. Wojciecha na rzecz pacjentów tej placówki. Od początku Adwentu wierni mogli zrobić im prezent, zdejmując – w ramach akcji „W urodzinowym prezencie dla Jezusa” – bombki z kościelnej choinki, w zamian składając datek w wysokości 50 złotych. Gdy więc stanęło przed proboszczem ks. Andrzejem Hryckowianem małżeństwo aktorów z teatru Frajda, proponując, że wystawią za darmo „Opowieść wigilijną”, oby na dobry cel, nie wahał się. – Hospicjum dziecięce – zaproponował.

Duet w domu i za kulisami

Szrederowie, bo o nich mowa, mieszkają w parafii św. Wojciecha od niedawna; Ewa jest parafianką z urodzenia, a Maciej to rodowity Kaszub. Od 10 lat parają się aktorstwem kukiełkowym. Maciej pierwsze kroki stawiał w jednym z teatrów regionalnych, wreszcie zdecydował: zakładam własną trupę. Po drodze był jeszcze epizod z kabaretem i szantami, ale to małżeństwo z Ewą pomogło mu zrealizować plany. We dwoje założyli Frajdę, objazdowy teatr kukiełkowy. Znają ich dzieci z przedszkoli i podstawówek, chętnie oglądają klasyczne bajki lub bawią się na animowanych przez Szrederów, absolwentów edukacji muzycznej, balach i przyjęciach okolicznościowych. Małżonkowie tworzą zgrany duet, cóż, za kulisami muszą się dogadywać lepiej niż w domu, bo odgrywają sceny na cztery ręce, operując w jednym spektaklu nawet 13 kukiełkami. Podobnych teatrów objazdowych istnieje w regionie niewiele, poważniejsza konkurencja najbliżej jest w Krakowie. Prócz jednej bajki po kaszubsku grają głównie klasykę. Wciąż jest na nią popyt, bo „Kopciuszka” da się obejrzeć w wielu odsłonach, a nie znać – prawie grzech.

– Dzieci są przyzwyczajone do bajek telewizyjnych, natomiast kontakt ze sceną daje coś innego. Dodatkowo lalka, w odróżnieniu od aktora występującego na scenie, ma tę zaletę, że jest rekwizytem bliskim dzieciom. Przecież one na co dzień bawią się lalkami – wyjaśnia pani Ewa. Jej mąż dodaje, że przebranie aktora jest umowne, a tym samym trudniej przemawia do dzieci, natomiast kukiełka to gotowa postać, dokładnie taka, jaka jest w zamyśle twórcy. Szrederowie wiedzą, o czym mówią, ponieważ sami wykonują swoje kukiełki oraz scenografię.

Nie bój się głosów

W „Opowieści wigilijnej” ważną rolę odgrywają postaci zmarłych, którzy zza grobu przekonują głównego bohatera Scrooge’a, by przestał być dusigroszem i przeżył Boże Narodzenie w zgodzie z innymi. Aktorzy wykorzystali trudny wątek duchów, by oswoić dzieci ze strachem – po spektaklu każdy widz mógł podejść do mikrofonu i mówiąc coś do niego, usłyszeć swój zmieniony głos, przypominający pojękiwania ducha. Dzieci śmiały się z tego do rozpuku, niektóre wręcz tarzały na materacach. Opowieść łagodzą też bajkoptaki, komentujące klasyczną, bądź co bądź nieco mroczną „Kolędę prozą”, jak głosił oryginalny tytuł dzieła Dickensa. Aktorzy Frajdy nie zamykają się na nowoczesne formy. – Być może kiedyś zagramy coś współczesnego, może nawet naszego autorstwa, ale na razie wystarczy nam klasyka. Wystawiamy 10 różnych spektakli, dzieci bardzo dobrze je przyjmują, to się po prostu sprawdza – mówi pan Maciej, zdradzając, że w zanadrzu trzyma plany wystawienia „Alibaby i 40 rozbójników”, ale musi jeszcze do tego przekonać żonę. – Dzisiaj pracujemy charytatywnie, miałem taką potrzebę serca – mówi Maciej Szreder. – Udało się nam znaleźć wolny termin, no i nie musieliśmy daleko jechać, bo jesteśmy z tej parafii. Chciałem, żebyśmy przed świętami zrobili coś bezinteresownie: dali dzieciom uśmiech, wprowadzili widzów w piękny świąteczny klimat.