Nasze babcie, nasi dziadkowie

Wiele wskazuje na to, że babcie i dziadkowie modlący się za swoich wnuków organizują im polisę o wartości nie do oszacowania. Ona może zdecydować o kształcie tego, co nastanie, gdy już wszystko minie. „Z tamtej strony” dowiemy się, nieraz pewnie z zaskoczeniem, jak wiele w tej kwestii zawdzięczamy babciom i dziadkom. A czasem dowiadujemy się tego już na ziemi. Wśród ludzi, którzy wbrew oczekiwaniom zwrócili się do Boga i czasem spektakularnie wybrnęli z fatalnych życiowych tarapatów, jest wielu takich, którzy swoje nawrócenie kojarzą z babciami.

Tak było w przypadku publicysty Roberta Tekielego. – Nie narzucała się nigdy z modlitwą – opowiadał kiedyś o swojej babci „Gościowi”. – A modliła się cały czas… Już następnego dnia po tym, gdy poszła do nieba (wierzę, że trafiła tam od razu: ostatni miesiąc jej życia był ciężką chorobą jelit, przyjęła to cierpienie, ten swój prywatny czyściec), już następnego dnia po jej śmierci zacząłem się nawracać… – zauważył. Jest przekonany, że to za wstawiennictwem babci wyrwał się z dramatycznego zniewolenia duchowego. – Babcia szarpała widocznie sukienkę Matki Boskiej – powiedział.

Ola! Ola!

Agnieszka z Rybnika jest psychologiem dziecięcym. – Dzieci z rodzin, w których są dziadkowie, z reguły lepiej się wychowują – zauważa na podstawie swoich zawodowych doświadczeń. – Wokół tych dzieci jest więcej bliskich dorosłych osób, a wzorce mają nie tylko od rodziców, ale też od dziadków. Mają większe poczucie bezpieczeństwa – dodaje.

Druga babcia Agnieszki przez kilka swoich ostatnich lat żyła w głębokiej demencji i nikogo nie poznawała – z wyjątkiem Oli, swojej małej prawnuczki. O nią każdego dnia się dopytywała. Gdy Ola miała sześć lat, babcia umierała. Przez miesiąc leżała bez kontaktu ze światem i jeśli z jej ust wydobywały się jakiekolwiek zrozumiałe słowa, to tylko te: „Ola, Ola”. A mała wtedy przychodziła ze swoimi zabawkami, siadała w fotelu przy babci, oglądała książeczki, czytała, brała babcię za rękę, przytulała.

– To było niesamowite – patrzeć, jak to dziecko jest przy odchodzącej osobie – wspomina Agnieszka. Dziewczynka była przy babci aż do śmierci. Była przygotowana do jej odejścia, przyjęła to naturalnie. – Dzieci w rodzinach wielopokoleniowych obserwują naturalny rytm życia – zauważa. – Są ludzie młodzi, są starsi, niektórymi z nich trzeba się zaopiekować. To jest bardzo istotne, szczególnie w dzisiejszych czasach, gdy ludzi trzeba nieraz uczyć podstawowych rzeczy – przekonuje.

Wydaje się, że te podstawowe rzeczy zacierają się w świadomości społeczeństw przyzwyczajonych do myślenia „a co ja z tego mam”. W tej mentalności starość, która utrudnia lub uniemożliwia bycie samodzielnym, staje się już tylko obciążeniem. W niektórych krajach lęk przed starzeniem się przybiera formę – dosłownie – śmiertelnie groźną. Eutanazja to dramatyczny dowód niedoceniania końcowego etapu ludzkiego życia. To znak, że akceptująca takie rzeczy cywilizacja nie dostrzega w ludziach będących na tym etapie żadnej wartości. Stąd rozpaczliwa pogoń za metodami opóźnienia skutków przemijania, liftingi, botoksy, operacje plastyczne, ukrywanie metryki i inne próby udawania młodzieniaszków. To nie sprzyja docenianiu instytucji babci i dziadka. Instytucji, która jeśli funkcjonuje naturalnie i prawidłowo, przynosi ludzkości pożytek doczesny i wieczny. Ten pierwszy jest cenny, drugi – bezcenny.

Dziadek też

W opowiadaniach o „dziadkach” dominują – co widać także powyżej – babcie. To one są blisko, jak matki. Nie znaczy to, że dziadkowie tego nie robią albo że zaniedbują swoją rolę. „Dziadka trzeba słuchać. Każdego, zwłaszcza mojego” – napisała Tola w liście do „Małego Gościa”. „Mój dziadek” jest najlepszy. Od tego, jaki jest, często zależy to, jaka jest babcia. To jest trochę tak jak ze świętymi Joachimem i Anną, rodzicami Maryi, a zatem dziadkami Pana Jezusa. Święta Anna jest dużo bardziej popularna niż jej święty mąż. Ale oboje są tak samo ważni.