Sercem adoptowana

Ania studiuje – jest niejako wśród „elity” osób z domów dziecka... Tylko niecałe 2 proc. wychowanków domów dziecka, ma wykształcenie wyższe.

Piotr: –Cieszymy się, że studiuje. Jednak to nie jest miernik wartości wychowanków ośrodków opiekuńczych. Dużo ważniejsze jest, żeby byli porządnymi ludźmi, założyli rodziny, nie powielali błędów rodziców.

Agnieszka: –To prawda. Choć trzeba zaznaczyć, że kontynuacja nauki po wyjściu z domu dziecka, jest wyczynem. Młody człowiek musi zmierzyć się z ogromnymi problemami materialnymi, a rozwiązania systemowe bardzo często wręcz przeszkadzają w zdobyciu wykształcenia. Przykład? Jeśli były wychowanek domu dziecka, otrzyma pomoc pieniężną na tzw. ostateczne usamodzielnienie, to później nie przysługuje mu już pomoc na kontynuowanie nauki.

Czujecie się jakoś wyjątkowi? Lepsi?

Agnieszka: –Straszne pytanie!

Piotr: –Oczywiście, że nie. Po pierwsze, to nie tylko my dajemy coś z siebie. To również Ania daje nam bardzo wiele: dzięki niej dojrzewamy, stajemy się lepszymi ludźmi. Ania jest dobrym człowiekiem i ubogaca naszą rodzinę. Po drugie – każdy z nas jest zobowiązany do pomocy. I każdy może pomagać na miarę możliwości: np. jestem prawnikiem, więc staram się wychowanki sióstr z Siennicy wspierać moją wiedzą, a żona służy pomocą jako psycholog. Po trzecie, gdy poznaliśmy Anię, weszła do naszej rodziny, okazało się że wokół jest mnóstwo innych rodzin, które chcą w podobnie jak my pomagać zarówno dzieciom w domach dziecka jak usamodzielniającym się wychowankom.

Agnieszka: –Metodą „łańcuszka” w pomoc wychowankom domu dziecka aktywnie zaangażowało się już siedem rodzin. Na dzień dzisiejszy dwie dziewczyny znalazły „adopcyjną rodzinę”. Kolejna dziewczyna za kilka miesięcy opuści dom dziecka i już rozmawiałam z nią na temat „wejścia do rodziny”.Wielu małżonków (bardzo ważne jest, żeby to była pełna rodzina) wciąż pyta o możliwość pomagania wychowankom. Nie jesteśmy więc jedyni.