Męskość to wizja

Marta Paluch: Jaki Pana zdaniem jest współczesny mężczyzna?

Marek Wójtowicz: – Dużo mówi się o kryzysie męskości. W pewnym sensie jest to skutek braku wyraźnej roli społecznej, jaką mężczyzna ma pełnić. W średniowieczu to było jasne – kiedy młodzieniec osiągał pewien wiek, dokonywał wyboru: rycerz albo duchowny. Gdy podjął decyzję, wiedział, czego od niego się oczekuje, jakie cechy ma rozwijać.

Można określić przyczyny takiego stanu rzeczy?

– O tym decydują różne czynniki, m.in. emancypacja kobiet. Mężczyźni zaczęli odczuwać jej skutek uboczny – część przestrzeni zarezerwowanej tradycyjnie dla nich zajęły kobiety. Panowie czują się wypchnięci i nie bardzo wiedzą, jak się zachować. Obserwujemy to na przykładzie podziału obowiązków małżeńskich, z którym wielu mężczyzn nie czuje się dobrze. Panowie nie umieją się odnaleźć w kuchni, przy praniu.

Napięcie pomiędzy oddaniem rodzinie, żonie a postrzeganiem siebie samego jako męskiego to niejedyna płaszczyzna kryzysu.

– Niestety, trzeba zwrócić uwagę, że związany jest on także z niewłaściwym odczytaniem chrześcijańskiej wizji mężczyzny. Wielu panom trudno jest zaakceptować, czego - jak im się wydaje - oczekuje od nich Kościół. Efekt jest taki, że w kościele widzimy coraz mniej mężczyzn.

Co budzi największy sprzeciw?

– Mężczyznom jest się trudniej odnaleźć w Kościele, ponieważ dominuje w nim kobiecy sposób kontaktu z Bogiem i tworzenie więzi. Co tu jest elementem tego wzoru? Przede wszystkim pokazanie chrześcijanina jako człowieka grzecznego: ułożonego i przewidywalnego. Generalnie zachęca się, by absolutnie nie przejawiać takich typowo męskich cech, jak gwałtowność czy agresywność. One są jednoznacznie interpretowane jako grzechy, czyli słabość ludzka. Mężczyznom może się wydawać, że premiowana jest pseudopokora, czyli uległość, udawanie własnej słabości, bezkrytyczne akceptowanie wszystkiego i wszystkich. Kobiety nawet jeżeli mają podobne spostrzeżenia, ponad to będą cenić wytworzone więzi międzyludzkie.