Duchowość przedszkolaka

Duchowość małego dziecka możemy poznać po pytaniach, jakie ono zadaje, po zainteresowaniu, jakie wykazuje sprawami Bożymi. Warunkiem jest dobrze prowadzona rozmowa lub przeżycie, które poruszyło przedszkolaka. Kiedy rozmawiamy z dzieckiem, uwaga powinna być skupiona na nim. Dziecko wyczuwa naszą postawę – cały jestem dla ciebie, jesteś dla mnie ważny. Taki komunikat otwiera je. Dziecko czuje również fałsz, gdy zajmujemy się czymś innym i udajemy, że słuchamy. Ale zadane pytanie (które wynika z nieznajomości psychiki dziecięcej) nie przyniesie odpowiedzi, ponieważ dziecko go nie zrozumie. Z kolei odpowiedź na pytanie dziecka powinna być konkretna, krótka i na temat, bez wykładu, długich wyjaśnień, których nie jest ono w stanie zapamiętać. Zadając pytanie, należy odwołać się do doświadczeń dziecka.

Praktyka pokazuje, że najwięcej pytań dziecko zadaje, gdy coś nowego poznaje, coś przeżyje, coś nim poruszy. Jeśli na przykład wejdziemy do kościoła na modlitwę i dziecko zobaczy konfesjonał, zapyta: co to za „budka”; a potem: co to jest spowiedź, grzech. Albo gdy przeżyje odpowiednio przygotowane (stosownie do jego wieku) nabożeństwo – np. Drogi Krzyżowej. Pewien chłopiec pytał: „Dlaczego wszyscy na Pana Jezusa krzyczeli? A Szymon z Cyreny miał traktor? Kto Panu Jezusowi zawiązał ręce – Piłat czy żołnierze?”. Owe pytania świadczą, że ów czteroipółletni chłopiec wyobrażał sobie całą sytuację, był naprawdę z Jezusem na drodze krzyżowej – a nie miałby tej szansy, gdyby nikt nie zaprowadził go na nabożeństwo…

Należy też pamiętać, że do dziecka przemawia świat obrazu. Kiedy opowiadamy na przykład historię narodzenia Chrystusa, warto mieć pod ręką ilustrację, która rozbudzi wyobraźnię i poprawi koncentrację. Różne wydania Biblii dla dzieci czy biblijnych opowieści zawierają ilustracje pomagające dziecku przyswoić treść, lepiej ją przeżyć i zapamiętać. Małe dziecko wyraża swoją duchowość w konkretny sposób. Nie zależy ona od inteligencji czy talentów. Czym innym jest wiedza dziecka na konkretny temat, a czym innym otwarcie duszy. Pojęcie „cudowne dziecko” nabiera w takiej perspektywie zupełnie nowego znaczenia. Często słyszy się o inwestowaniu w dziecko – w zdobywanie wiedzy czy zdrowe odżywianie. Nie ma w tym nic złego, o ile rodzice pamiętaj ą, że intelekt czy ciało to nie wszystko. Człowiek to dusza i ciało. Trzeba o tę Bożą inwestycję dbać, zabiegać o nią, pielęgnować jak najcenniejszą roślinę czy skarb. Najważniejsza z karier na tym świecie – dla dziecka i dla nas – to „kariera świętości”. Bardzo dobrym przykładem „cudownych dzieci” są Łucja, Franciszek i Hiacynta z Fatimy. Wychowywani w pobożności, prostocie i miłości do Pana Boga, otwarci na Niego, jako dzieci potrafili czynić pokutę, gorliwie się modlić i być Panu Bogu posłuszni.

Oto kilka przykładów, które świadczą o głębokim życiu duchowym przedszkolaków, jeśli tylko pomoże im się otworzyć serca na Boże sprawy:

- Pewna pięcioletnia dziewczynka na katechezie, której tematem było niebo, powiedziała: „A ja kiedyś myślałam o niebie. Wyobrażałam sobie, że to taka chatka i ja tam będę mieszkać i będę się spotykać z Panem Jezusem, bo to taka radość!”.

- „Poznałam dziecko, które miało niecałe trzy latka i dopiero zaczynało swobodnie mówić. Podczas Mszy św. czekało na matkę, która wracała po Komunii do ławki. «Czy On jest w tobie?» – zapytało, kiedy matka wróciła. «Tak» – odpowiedziała matka, i ku jej zaskoczeniu dziecko uklękło przed nią, by oddać pokłon Panu” [4].

- Czteroletnia dziewczynka przyszła do wychowawczyni zasmucona i powiedziała: „Wiesz, mój przyjaciel umarł”. Ta zapytała: „Co się stało? Jaki przyjaciel?”. Dziewczynka odpowiedziała: „No, Pan Jezus”. Rzecz się działa tuż po Wielkanocy…