Dobrzy jak chleb

Zajęcia wymagają od uczestników ogromnego wysiłku, ale wszyscy wkładają w nie całe serce. Przykładem na to jest Ryszard. Jego rodzice, gdy przyprowadzili go tu po raz pierwszy, powiedzieli, że nic nie potrafi i nic z niego nie będzie. Tymczasem Rysiek, pod okiem instruktora Dariusza Kopty, rozwinął skrzydła i zaczął zadziwiać. Potrafi tkać, rzeźbić (zdobył nawet puchar w konkurencji „ceramika” na Ambilimpiadzie w 2005 r. w Koninie), haftować (obrazy wyszywane krzyżykami – choć nie umie liczyć – to prawdziwe dzieła sztuki).

Od 6 lat w schronisku, w ramach projektu „Skarpa”, pracują mężczyźni przebywający w Zakładzie Karnym w Trzebini. – Ci panowie są dla chłopców nie tylko wzorem mężczyzny, ale także po południu pomagają w kąpieli, goleniu, idą zagrać w piłkę, porozmawiają na męskie tematy – opowiada B. Latała. Widać, że niektórzy bardzo się w to zaangażowali (jak np. pan Sebastian, do którego chłopcy lgną, traktując go jak ojca), dzielą się zdolnościami (np. muzycznymi i kulinarnymi), a potem wpadają w odwiedziny nawet po wyjściu z zakładu karnego. Inni kończą kurs asystenta osoby niepełnosprawnej i chcą tu pracować. Pracę znajdują tu także mieszkańcy Radwanowic, którzy od samego początku zaakceptowali powstające schronisko, a miejscami integracji zdrowych z chorymi stały się kościół, szkoła i przedszkole. Dzięki temu dzieci z wioski wiedzą, co to znaczy niepełnosprawność.

Plany i marzenia

Przyszłość tego dzieła zależy, niestety, od pieniędzy. Wielkim problemem jest niestabilność finansowa, która często wynika z decyzji urzędników. – Umowy mamy podpisywane tylko na rok i czasem grozi nam utrata dotacji. W tym roku była też  groźba likwidacji dwóch dużych świetlic – w Chrzanowie (dla 30 dzieci w wieku szkolnym) i w Radwanowicach (dla 25 dzieci). Na świetlicę terapeutyczną, która działa od 12 lat, co roku występujemy o pieniądze jak na konkurs – mówi ks. T. Isakowicz-Zaleski. Dzięki ofiarom ludzi o sercach dobrych jak chleb, którzy identyfikują się z Fundacją im. św. Brata Alberta (lista przyjaciół i darczyńców jest imponująca), udaje się kontynuować rozpoczęte projekty. Niedawno w Radwanowicach pojawiły się nawet pochodzące z Krakowa znane tenisistki – siostry Agnieszka i Ula Radwańskie, które zaproponowały, że zostaną ambasadorkami fundacji. Swoim nazwiskiem fundację wspiera również szermierz Radosław Zawrotniak. Mając taką pomoc, ks. Tadeusz snuje plany na przyszłość. Chciałby na przykład, aby w Radwanowicach mógł kiedyś powstać zakład aktywności zawodowej dla niepełnosprawnych. – Zajęcia terapeutyczne to tylko krok w kierunku zatrudnienia tych ludzi. Mamy co najmniej kilkunastu podopiecznych, którzy są bardzo dobrze zrehabilitowani i mogliby normalnie pracować, np. w ogrodzie i sadzie – mówi.

Fundacja nie zapomina też o tych, którzy wspierali ją za życia, a teraz patrzą pewnie na Radwanowice z wysokości nieba. Bo z osób dobrych jak chleb można by uformować solidny zastęp świętych... Upamiętniają ich rożne tablice, wydana przez ks. Isakowicza-Zaleskiego książka, dęby, które wyrosły po katastrofie smoleńskiej, a we wrześniu w fundacji zacznie działać „Łosiówka”, czyli nowy Kompleks Edukacyjno-Rehabilitacyjny. Będzie nosił imię zmarłego niedawno Marka Łosia, wolontariusza, dobroczyńcy niepełnosprawnych i naśladowcy św. Brata Alberta.