Strzał w dziesiątkę

Jest matką szóstki dzieci, wraz z mężem prowadzi firmę, robi doktorat z teologii. Sama o sobie mówi, że jest zwyczajna. Pochodzi z normalnego domu, gdzie była kochana przez rodziców. – Jako nastolatka zachwyciłam się słowem Bożym dzięki oazie. Wraz z przyjaciółmi rywalizowaliśmy, kto nauczy się najwięcej fragmentów Pisma Świętego na pamięć lub najszybciej znajdzie jakiś cytat w Biblii. Naturalne więc dla mnie było wybrać teologię jako kierunek studiów – mówi Ania Saj. Na studia do Lublina przyszedł także Jacek – chłopak, z którym się przyjaźniła. Szybko zostali narzeczonymi, a z czasem małżeństwem. – Zaangażowani byliśmy wtedy we wspólnotę Effatha, wyrosłą z Ruchu Światło–Życie. Doświadczyłam, że ufając do końca, nigdy się nie zawiodłam – przekonuje pani Anna. – Wielokrotnie mieliśmy z mężem kłopoty finansowe, o co bardzo z Panem Bogiem się kłóciłam. On jednak pokazał mi, że dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych, a jak coś jest Jego wolą, to można kupować bez pieniędzy. Tak było w naszym przypadku.


Jak Święta Rodzina


Pierwszy raz doświadczyła przemożnej opieki Bożej, gdy jako młoda żona i matka dwójki dzieci znalazła się z rodziną bez dachu nad głową. – Mieszkaliśmy w wynajmowanym, trzypokojowym mieszkaniu w bloku. Okazało się, że właściciel chce sprzedać to mieszkanie i zaproponował nam kupno na bardzo korzystnych warunkach. Dla nas to była wielka radość. Podpisaliśmy umowę przedwstępną, zapłaciliśmy część pieniędzy – opowiada pani Anna. – Idąc wtedy rano na Mszę świętą, usłyszałam w sercu głos, który mówił, że ma dla nas dom. Pomyślałam, że Pan Bóg potwierdza mi zamiar kupna mieszkania, które stanie się dla naszej rodziny domem. Głos jednak był bardzo natarczywy i mówił, że Pan ma dla nas dom. Zaczęłam się niepokoić, bo w końcu kupowałam mieszkanie, a nie dom. Wytłumaczyłam sobie jednak, że to chodzi o takie miejsce rodzinne, gdzie moje dzieci będą miały dom. Na Mszy było czytanie o tym, że jeśli domu Pan nie zbuduje, na próżno trudzi się człowiek. Akurat wtedy mieliśmy zaplanowany jakiś kilkudniowy wyjazd. Kiedy wróciliśmy, okazało się, że właściciel mieszkania zmienił zamki w drzwiach i nie mogliśmy dostać się do środka, choć był tam cały nasz dobytek i zapłaciliśmy zaliczkę na poczet kupna. Poczuliśmy się jak Święta Rodzina, dla której nie było miejsca w gospodzie… Właściciel powiedział nam, że nie ma już naszych pieniędzy i nie sprzeda nam mieszkania, a my mamy się wynosić. Był też bardzo agresywny, tak że w końcu musieliśmy wzywać policję – relacjonuje Anna Saj. 
Ostatecznie znaleźli się na ulicy bez dachu nad głową. Przygarnęli ich przyjaciele, którzy mieszkali 20 km za Lublinem. Mogli się tam zatrzymać w jednym pokoju. 


Dom z marzeń


– Pół roku szukaliśmy jakiegoś miejsca dla siebie, ale nie było nas na nic stać, a jak już było – to oferta okazywała się nieaktualna – snuje swą opowieść A. Saj. – Wtedy dowiedzieliśmy się, że jest do sprzedania dom na Sławinku, który przed laty kupił założyciel Ruchu Światło–Życie ks. Franciszek Blachnicki. To był dom dobrze nam znany, bo tam od wielu lat odbywały się spotkania naszej wspólnoty, różne rekolekcje czy inne modlitewne czuwania. Gdyby ktoś zapytał mnie wtedy, czy jest takie miejsce, w którym chciałabym zamieszkać, gdybym miała nieograniczone możliwości, wskazałabym ten właśnie dom. Nie mieliśmy jednak na niego pieniędzy, ale zgłosiliśmy się do osób, które ten dom sprzedawały. Powiedzieliśmy, że możemy za niego płacić w ratach, bo nie mamy gotówki. Okazało się, że możemy się od razu wprowadzić i spłacać go powoli. 
Zaufali bezgranicznie Panu Bogu, choć nie wiedzieli, skąd wezmą pieniądze na kolejne raty. – W firmie było różnie, czasami dobrze, jednak częściej staliśmy nad przepaścią finansową – przyznaje pani Ania. – Zbliżał się grudzień, kiedy mieliśmy zapłacić ostatnią ratę – tak, by dom stał się ostatecznie nasz. W kasie było pusto. Wierzyłam jednak, że skoro Pan Bóg dał nam ten dom, to i da na niego środki. Gdy po jakimś czasie wydawało się, że tym razem jednak nie zdobędziemy pieniędzy, przyszło do firmy zlecenie, z którego dochód wynosił dokładnie tyle, ile nasza rata. Nie było to ani złotówki więcej, ani mniej.