Pan Bóg daje w obfitości

Robert patrzy z czułością na swoją żonę Iwonkę. Nie przestaje za nią Bogu dziękować. Wie, że to, co ma, to wielka łaska. On, chłopak wywodzący się z rodziny alkoholików, wychowany w domu dziecka, nieznający Pana Boga, nie powinien po ludzku stworzyć szczęśliwej rodziny. Wie, że wielu jego kolegom z „bidula” się nie udało. – Ja sam jestem dowodem na to, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Z Jego pomocą można wyjść z największej biedy – mówi Robert Cieślak.


W bidulu


Z rodzinnego domu pamięta alkohol i bójki. Kiedy miał 12 lat, trafił wraz z czwórką rodzeństwa do domu dziecka. Najmłodsza z sióstr Beatka miała wtedy 4 lata. To on wcześniej się nią opiekował. Dbał, by miała co jeść, mył ją i ubierał. W domu dziecka ich rozdzielono. Beata została adoptowana i rodzeństwo straciło kontakt na ponad 30 lat.
– Co tu dużo mówić – w domu dziecka łatwo nie było, ale przynajmniej nie było wódki i awantur. Wierzący, oczywiście, nie byłem.

W tamtych czasach Pan Bóg w takich placówkach w ogóle nie istniał – opowiada Robert.
 Jedna z koleżanek w szkole dała mu kiedyś obrazek z Matką Bożą. Nie wiedział za bardzo, co z nim zrobić. Wierzący nie był, ale wydawało mu się, że wyrzucić jakoś tego nie wypada. Włożył więc obrazek w ramki widoczku, który wisiał w jego sali. 
– Nie zrobiłem tego, by wyrazić swoje przywiązanie czy zamanifestować wiarę, bo było mi to obojętne. Wieczorem na obchód, który odbywał się codziennie, przyszedł akurat dyrektor. Jak zobaczył Matkę Bożą, wpadł we wściekłość. Spuścił mi takie lanie, że do dziś je pamiętam. Pomyślałem wtedy: „Ta Matka Boża musi być kimś fajnym i bardzo znaczącym, skoro tak wkurzyła dyrektora”. To byłoby na tyle, jeśli chodzi o mój kontakt z Kościołem w dzieciństwie – opowiada Robert.


Grając w piłkę na podwórku, poznał kilku chłopaków z sąsiedztwa. Z czasem zaprzyjaźnił się z jednym z nich i odwiedzał go w domu. – Dla mnie te wizyty były czymś upragnionym. Mogłem zobaczyć normalny dom, tak bardzo inny od tego, który pamiętałem. Tam pierwszy raz spotkałem też Iwonkę, moją żonę – opowiada.
Wcześniej jednak przyszedł czas kończenia szkoły. – Wezwał nas dyrektor, ustawił w rzędzie, patrzył na świadectwo, potem na delikwenta i decydował, kim ma być w przyszłości. Gdy przyszła moja kolej, popatrzył chwilę i zawyrokował, że będę górnikiem. Nie miałem nic do powiedzenia. Dziś mogę mu podziękować. To ciężki, ale dobry zawód, który dał utrzymanie mojej rodzinie – mówi Robert.


Podglądanie Pana Boga


W Iwonie zakochał się od pierwszego wejrzenia. To dla niej przygotował się do bierzmowania przed ślubem i poszedł do spowiedzi. – To wszystko jednak było tylko incydentem. Tak naprawdę dalej pozostawałem człowiekiem niewierzącym – przyznaje. Po ślubie zamieszkali z mamą Iwonki, którą Robert bardzo lubił. Była mu szczególnie bliska też dlatego, że – jak on – wychowała się w domu dziecka.


– Patrzyłem codziennie na moją teściową i moją żonę, jak rano i wieczór klękają do modlitwy. Co niedziela – czy deszcz, czy mróz – moje kobiety szły do kościoła. Ja stawałem przy oknie i patrzyłem na nie, ale nie szedłem. Zadawałem mojej żonie masę pytań o Boga, o to, jak się modlić, o wiarę. Ona cierpliwie mi odpowiadała – mówi Robert.
– Nie na wszystkie pytania znałam odpowiedź, podsuwałam więc różne książki. Nie nalegałam na nic, ufałam, że Pan Bóg ma jakiś plan. I nie pomyliłam się – dodaje Iwonka.