Urodzeni 10 grudnia

W Płyćwi, niewielkiej wsi leżącej w gminie Godzianów, 2-pokojowe mieszkanie wynajmuje 5-osobowa rodzina państwa Zarębskich. Sercem i dobrym duchem domu jest pani Anna, która od progu zaprasza na drożdżowe ciasto z kruszonką i herbatę ze świeżymi listkami mięty, zerwanymi w przydomowym ogródku. Stali bywalcy wiedzą, że z propozycji trzeba korzystać szybko. Inaczej na pachnącym cieście po słodkiej kruszonce może nie być śladu. Specjalistami od jej dematerializacji są Antek oraz bliźniacy Ignacy i Maksymilian, synowie Zarębskich.

Podarta sukienka

Wszyscy trzej chłopcy przyszli na świat 10 grudnia, o tej samej godzinie, w rocznicę drugiego objawienia fatimskiego. Fakt, że urodzili się w ten właśnie dzień, dla ich mamy ma szczególne znaczenie. – Wierzę, że nie jest to przypadek, tylko znak, że moich synów pod szczególną opieką ma Matka Boża – mówi pani Anna. Wiarę nazywa najcenniejszym darem, jaki dostała. – Nie od zawsze Bóg był dla mnie najważniejszy. Wszystko zmieniło się po tragicznych przeżyciach. W 2001 roku razem z moją przyjaciółką Renatą topiłam się. Mnie uratowano, jej nie. Po tym zdarzeniu świat wywrócił mi się do góry nogami. Nie chciałam żyć. Gdzie się nie obejrzałam, w domu, w pracy, piętrzyły się problemy. Kiedy leżałam na OIOM-ie, naprzeciwko mojego łóżka wisiał krzyż, od którego nie mogłam oderwać oczu. On mnie jakby zaczepiał. Wiedząc, dlaczego jestem w szpitalu, ks. Bogusław Zawierucha, kapelan szpitalny, spojrzał na mnie i powiedział: „Zdecyduj się – albo w lewo, albo w prawo”. Posłuchałam go i wybrałam życie.

Dzięki namowom znajomego, po długiej przerwie poszłam do spowiedzi do ks. Pawła Skonecznego. Była to wówczas istna droga przez mękę. Ale kiedy wyznałam nie tylko swoje grzechy, ale także to, co mnie bolało, poczułam, że mogę żyć – opowiada pani Anna. Po swoim nawróceniu rozważała nawet pójście do klasztoru. Pragnienie to przeplatało się z marzeniami o macierzyństwie. – Któregoś dnia gorąco modliłam się do Matki Bożej. Żebrałam. Mówiłam: „Ty byłaś matką i żoną, pomóż mi i wskaż mi drogę”. Wtedy też po raz pierwszy bardzo świadomie powiedziałam: „Bądź wola Twoja”. Niedługo potem pojawił się Jarek. Ślub wzięliśmy w Licheniu. Zapakowaliśmy całą rodzinę do autokaru i tam pojechaliśmy. To była najkrótsza Msza św. w moim życiu, bo nic z niej nie pamiętam. Obiad zjedliśmy w domu pielgrzyma. Gdy wracaliśmy, kierowca zatrzymał się w lesie, w którym zrobiliśmy mały poczęstunek. Potem w autobusie wszyscy poszli w tan. Po tej zabawie moja sukienka była cała w strzępach – wspomina ze śmiechem A. Zarębska.