Zdobyli Mount Everest

– Świetne jest to, że oni chcą trzymać ze sobą kontakt. Ostatnio jedna z uczestniczek jeżdżąca na wózku mówi, że spędziła weekend u swojej, też poruszającej się na wózku, koleżanki z grupy. To był pierwszy wyjazd tej dwudziestokilkuletniej dziewczyny do kogoś spoza rodziny. Przekonała się, że wózek nie jest dla niej ograniczeniem w kontaktach z ludźmi. Wszystkich nurtuje pytanie: „Co dalej?” – Jesteśmy otwarci na człowieka i jeśli są programy, w których można pomóc drugiemu, warto je realizować i będziemy to robili mimo ogromu zadań. Tutaj chcieliśmy dotrzeć do ludzi, o których świat już prawie zapomniał – mówi proboszcz ks. Leszek Kazimierczak. – Dla osób niepełnosprawnych projektów praktycznie nie ma. Głównie są propozycje szkoleniowe związane z zatrudnieniem, a te osoby nigdy nie będą w normalnym wymiarze pracować. Zżyliśmy się bardzo i martwimy się o to, co dalej. Zdajemy sobie sprawę z tego, że niektórzy z powodu trudności materialnych z powrotem mogą zamknąć się w czterech ścianach. Złożyliśmy już nowe projekty i teraz czekamy na decyzję – dodaje z nadzieją Danuta Krojcig.

Pachnący chlebem dom

Dzień przy Prostej 47a powoli się już kończy. Pierwsza grupa pojechała z panem Irkiem do domu. Przed wyjściem rozmawiam z Dagmarą: – Załatwiłam sobie wyjazd na turnus rehabilitacyjny na wakacje nad morze. To nie było takie trudne – mówi z dumą. – Lubię tu być i zawsze czekam na przyjazd do tego miejsca. Chciałabym zostać fotografem. Na razie nie mam jeszcze aparatu – zdradza swoje marzenie. Tych marzeń jest tu sporo. – Chciałabym malować witraże i na tym zarobić – mówi Paulina. – Moim marzeniem jest pojechać na koncert Piotra Rubika – uśmiecha się i zaczyna śpiewać: „Mówią, mówią że… mówią, że to nie jest miłość... nie (…) To, co mam. To, co się zdarzyło nam. To pachnący chlebem dom. Z roześmianą buzią twą”…

Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach EFS