Pan Bóg daje w obfitości


Którejś niedzieli, jak zwykle, panie poszły do kościoła, a Robert wyglądał przez okno. – Coś nagle we mnie się zmieniło. Zapragnąłem pójść za nimi. Szybko się ubrałem i poszedłem w odpowiedniej odległości, żeby mnie nie zobaczyły. Byłem w kościele pierwszy raz od wielu lat. To, co się działo na Mszy, było dla mnie jak magia. Ludzie wstawali, siadali, mówili coś, a ja nie wiedziałem, jak się zachować. Jednocześnie było mi tam zwyczajnie dobrze. Od tamtej pory zaczęły się moje intensywne poszukiwania Pana Boga, dużo czytałem, rozmawiałem z żoną i księżmi, w końcu przygotowałem się do pierwszej prawdziwej spowiedzi w moim życiu. Wiedziałem, że chcę być blisko Pana Boga. Uczepiłem się Go jak deski ratunkowej. Bałem się, że bez Niego zginę w życiu, że nie uda się nasze małżeństwo, że zejdę na jakieś manowce. Nigdy się nie zawiodłem – mówi Robert.


Podwójny płacz


Jako młode małżeństwo dosyć szybko dostali mieszkanie, co w tamtych czasach było ewenementem. – Na coś się przydało, że byłem wychowankiem domu dziecka. Tacy ludzie mieli pierwszeństwo w kolejce do mieszkania. Wprowadziliśmy się na nowe osiedle, gdzie okazało się, że po sąsiedzku mieszka jeszcze kilku moich kolegów z „bidula”. Miałem dobrą pracę w kopalni i zarabiałem duże pieniądze, jak na tamte czasy. Mogliśmy sobie pozwolić niemal na wszystko. Brakowało nam tylko dzieci. Długo się leczyliśmy, wydaliśmy masę pieniędzy i nikt nie potrafił nam powiedzieć, w czym jest problem. Wtedy Iwonka zaproponowała, żebyśmy adoptowali dziecko.

Po moich własnych doświadczeniach nie szukałem jakiejś formalnej drogi. Poszedłem wprost do mojej wychowawczyni i powiedziałem szczerze, że mamy wszystko, tylko dziecka nie, i bardzo jakieś chcemy. Pani znała mnie dobrze i powiedziała, żebyśmy przyszli z żoną i wzięli na święta kogoś i zobaczyli, jak nam razem będzie. Wiedziałem z dzieciństwa, jak to się odbywa. Zabraliśmy na święta 4-letnią Ewelinę. Jacy byliśmy szczęśliwi! Kiedy trzeba było oddać dziewczynkę, szliśmy w trójkę ulicą i płakaliśmy jak bobry. Jak zobaczyła nas pani w placówce, zapytała wprost, czy chcemy tę dziewczynkę. Odpowiedzieliśmy, że tak. Ewelina trzymała się mnie kurczowo i nie chciała puścić. Skierowano nas od razu do psychologa. Chwilę z nami porozmawiał i powiedział: „Zabierajcie dziecko do domu”. Tym razem płakaliśmy ze szczęścia.

Jednak nie wszystko było takie proste. Ośrodek adopcyjny był oburzony. Musieliśmy przejść całą procedurę jak każdy, do tego okazało się, że stan prawny Eweliny nie jest do końca uregulowany. Wszystko zawierzaliśmy Bogu. Baliśmy się bardzo, ale ufaliśmy – mówią małżonkowie. Kilka miesięcy później zadzwonił telefon. – Pani z ośrodka dzwoniła z pytaniem, czy nie chcemy brata Ewelinki, który się niedawno urodził, a którego mama zostawiła w szpitalu. Chcieliśmy. Na drugi dzień jechaliśmy maluchem do Kraśnika, do domu małego dziecka, by przywieźć Marcinka. Jak Pan Bóg daje, to daje w obfitości – podkreślają Iwonka i Robert.


Siła wspólnoty


Wszystko zaczęło się układać. Pozostawało jednak jakieś takie pragnienie, by być jeszcze bliżej Pana Boga. – Chodziliśmy do kościoła, modliliśmy się, ale chcieliśmy czegoś więcej. Nie wiedzieliśmy tylko, jak się za to zabrać. Poszliśmy nawet na jakieś spotkanie, na którym ktoś mówił o sposobach manipulacji Świadków Jehowy. Byli tam sami emeryci i my. I choć wykład był ciekawy, to nie było to. Któregoś razu w sklepie zaczepiła mnie kobieta z pytaniem, czy nie chcielibyśmy przyjść na spotkanie Domowego Kościoła. Nie wiedziałam, co to jest. Powiedziałam, że nie wiem, a ona mi na to, że przyjdzie do mnie dziś po południu i porozmawiamy. Zgodziłam się.