Pan Bóg daje w obfitości

Przyszłam do domu i mówię Robertowi, co się stało. Postanowiliśmy, że spróbujemy. Poszliśmy na pierwsze spotkanie i trochę się przeraziliśmy. Tam wszyscy jakoś tak spontanicznie się modlili, a my nie wiedzieliśmy, jak to robić. Myśleliśmy, że to nie dla nas, ale jednocześnie coś nas ciągnęło i poszliśmy na kolejne spotkania. Chodzimy tak już 15 lat i wiemy, jaką siłą jest wspólnota. Czasami ci ludzie są bliżsi niż rodzina i bardziej można na nich liczyć – mówi Iwonka.
 Wie, co mówi, bo jest to poparte własnym trudnym doświadczeniem. Kilka lat temu poważnie zachorowała. Przeszła kilka operacji, w tym także taką ratującą życie. W tym czasie poważnie zachorowała też jej mama. Robert biegał między jednym szpitalem a drugim. Wspólnota nie tylko za nich się modliła, ale i zajęła się wszystkim, czym było można. – Miałem na głowie umierającą teściową i żonę w ciężkim stanie oraz dom i dzieci. Nie wiem, jak dałbym radę bez pomocy innych. Ktoś przyniósł obiad, odrabiał z dziećmi lekcje, robił zakupy. Cały czas czułem wielkie wsparcie i pokój w sercu, mimo grozy sytuacji. Iwonka wyzdrowiała – mówi Robert.
 

Siła modlitwy wspólnoty w życiu Roberta i Iwonki sprawdziła się raz jeszcze. Od dawna Robert miał w sobie pragnienie odnalezienia najmłodszej siostry. Tylko on ją pamiętał. Pozostałe rodzeństwo było zbyt małe, by Beata zapadła im w pamięć, ale też chcieli ją odnaleźć. Ośrodek adopcyjny odmówił udzielenia informacji. W intencji odnalezienia rodzeństwa modliła się cała wspólnota przez rok. W końcu się udało. – To kolejny cud, po tylu latach odnaleźć swoją najmłodszą siostrę i znowu być rodziną. Jak patrzę na nasze życie, widzę, że jesteśmy rodziną sklejoną na Bożą ślinę. Po ludzku nie mieliśmy szans. Z Bogiem wszystko jest możliwe – mówi Robert.