Witaminy Jana Pawła II

Zaraz po przylocie do Rzymu Marcin, Mirela i ks. Damian udali się na plac św. Piotra. Było już późno, ok. 22.30, nie mogli więc wejść do bazyliki. Odwiedzili ją następnego dnia. Uczestniczyli w Eucharystii i modlili się przy grobie Jana Pawła II. – Wiadomo, jak to z bratem księdzem, dzień zaczynał się Mszą, dzieliliśmy się liturgią słowa: żona – psalm, ja – czytanie, modlitwa w intencji naszej Zuzi, tzn. dziecka obojętnie jakiej płci, ale żeby było, a potem cała reszta – wspomina Marcin. Małżonkowie dobrze pamiętają czas spędzony przy grobie błogosławionego. – Wiadomo, każdy inaczej to przeżywał. Ja przez pół godziny płakałam i się modliłam. Jeszcze ukradkiem udało mi się zdjęcie zrobić – mówi Mirela z radosnymi łzami w oczach. – Wiadomo, że przy grobie strażnicy poganiają, ale oczywiście myśmy zrobili tak, żeby nas nie pogonili. Jak stamtąd wyszliśmy, to zaraz chcieliśmy z powrotem wracać – dodaje Marcin. Papieża odwiedzili jeszcze w ostatnim dniu pobytu w Rzymie. 

O Zuzię modlili się także w kościele pw. św. Augustyna. To miejsce, do którego przychodzą małżonkowie proszący o dar potomstwa. Przy figurze Matki Bożej zapalają świece jako symboliczny znak ich modlitw. W kościele znaleźć można także wiele fotografii przedstawiających wyproszone dzieci, wśród nich jest także Zuzia. Do dziś, jak tylko ks. Damian albo ktoś inny z rodziny jest w Rzymie, wchodzi do kościoła i pilnuje, by lampka zapalona przez Marcina i Mirelę dalej się paliła.

Codzienność z błogosławionym

Młodzi przyjechali z Rzymu i po upływie jakiegoś tygodnia Mirela była już w ciąży. – Chyba nawet tam to się zaczęło – śmieje się Marcin. Kobieta zorientowała się dokładnie 19 lutego 2009 r., kiedy była w 3. tygodniu w ciąży. – Spóźniał mi się okres. Czekaliśmy, ale mijał tydzień, kolejny, prawie trzeci. I potem godomy: „Trzeba zrobić test”, no i wyszło, że jestem w ciąży – wspomina Mirela, dodając, że nie spodziewali się tak szybkiej reakcji. W tym samym dniu umówiła się na prywatną wizytę u lekarza. – Ino my się dowiedzieli, to zaroz my do Damiana dzwonili. A on w tym samym dniu mejle do ks. Arka i do s. Kanizji wysłoł – mówi. Dziękowali im i prosili o dalszą modlitwę, żeby z dzieckiem wszystko było dobrze.

Zuzia urodziła się 2 listopada, po bardzo długim i ciężkim porodzie, mimo to otrzymała 10 punktów w skali Apgar. Rodzice cieszą się z trójki swoich dzieci. Nie mają jednak wątpliwości co do tego, że Zuzię wymodlił im Jan Paweł II. Stałą więź z błogosławionym Mirela podtrzymuje codziennie, prosząc go o pomoc w przeróżnych sprawach, np. wtedy, kiedy dzieci są chore i płaczą w nocy. – Zawsze modlę się za wstawiennictwem papieża, żeby mi pomógł, żeby zasnęły, wyzdrowiały. Jak się tak modlę, to za każdym razem 5–10 minut i jest cicho – przekonuje kobieta. – Zuzia do przedszkola nie chciała chodzić, płakała przez 2 tygodnie. Dzień w dzień w przedszkolu ryk. A jo rzykom, rzykom za wstawiennictwem Jana Pawła II, żeby następnego dnia nie płakała, żeby szła i fajnie się bawiła. Przyjeżdżam z przedszkola i mówię Marcinowi, że bez płaczu poszła, ściągnęła buty, weszła do przedszkola i się bawiła. Tak jest do teraz – uśmiecha się Mirela. Dodaje, że nie tylko modli się za wstawiennictwem błogosławionego, ale także dużo z nim rozmawia.

Młodzi należą do pokolenia JPII. Podkreślają, że zawsze papież był bliski ich sercom. W dniu jego śmierci – 2 kwietnia 2005 r. – byli na wycieczce w Krakowie. W intencji umierającego papieża modlili się wtedy przy jego oknie przy ul. Franciszkańskiej. Jak wracali do domu, dokładnie o godz. 21.37 przejeżdżali przez Wadowice. Biły dzwony, a w autobusie zapadła cisza... Od czasu narodzin Zuzi Bednarscy nie byli w Rzymie. Obiecują sobie jednak, że jak tylko dzieci trochę podrosną, na pierwsze duże wakacje zabiorą ich właśnie do Jana Pawła II.