Życie na parkiecie

Zabawa ze scenariuszem


Projekt „Wodzirej” pracuje nie tylko na imprezach bezalkoholowych, bo jak mówi, imprezy bezalkoholowe to już niestety wydarzenia niszowe. Po 5 latach swojej działalności zaczyna być rozpoznawalny zarówno na Lubelszczyźnie, jak i w całej Polsce. – Tak działają polecenia – śmieje się. – To nie jest zasługa reklamy. Polecenia są najbardziej autentyczne – podkreśla. – W wakacje mieliśmy dwa wesela w Trójmieście. Zabraliśmy swoje rodziny, sprzęt, przyczepkę i zrobiliśmy sobie wakacje – opowiada. – Byliśmy pod Poznaniem, w Krakowie. Tu, na miejscu, mam bardzo dużo pracy, więc te imprezy, których nie mogę obsłużyć sam, przekazuję moim kolegom po fachu. 


Jak mówi, na każde wesele zawsze ma przygotowany konkretny scenariusz. – To jest bardzo ważna rzecz, bo nam daje komfort pracy i para młoda wie, co się będzie działo – zauważa. Każde wesele rozpoczyna korowodem i wiwatami na cześć pary młodej, sięgając do tradycji staropolskiej. – Ważnym elementem jest przedstawienie choćby pokrótce gości, bo to łamie lody. Przygotowujemy dobre zabawy i zajmujemy się także dziećmi, których na weselach jest zazwyczaj dużo. No i staramy się dbać o kulturę muzyczną.


Dawid jako wodzirej pracuje głównie w soboty. Od kwietnia do końca października każdą sobotę ma zajętą. Oprócz wesel obsługuje ogromne imprezy organizowane dla młodzieży. – W zeszłym roku na Balu Młodych KSM było 1,5 tys. osób. W tym roku pewnie będzie podobna liczba uczestników. Robiliśmy bal dla wolontariuszy, organizowany przez Caritas. Za pierwszym razem przyszło 300 osób, ostatnio już 600. Młodzież chce się fajnie i pozytywnie bawić – stwierdza. 
Kiedy nie ma wesel, są andrzejki, mikołajki, imprezy dla dzieci. – Nie prowadzimy tylko imprez integracyjnych – zaznacza. – One zazwyczaj są w piątki, a my w piątki nie pracujemy. Po pierwsze, ze względów religijnych nie chcemy w piątki obsługiwać tanecznych, dużych, suto zakrapianych alkoholem imprez, na których ludzie bawią się bez swoich żon i mężów, a po drugie, zauważyliśmy, że w sytuacji, gdy prowadzimy jedną imprezę po drugiej, ta druga jest znacznie gorsza. My czujemy się gorzej i dajemy gorszą jakość naszej pracy.


Dawid pracuje w każdą sobotę, ale jak podkreśla, nie robi tego sam. – Są: Arek, Jola i Dominik. To ludzie, którzy dosłownie spadli mi z nieba. Są moimi przyjaciółmi. Wyszkoliłem ich i cieszę się, że możemy razem robić coś dobrego – zaznacza.


Pomysł na dzieci


Samodzielnie jako wodzirej Dawid pracuje, tworząc Tańcobajkę. Od jakiegoś czasu dwa razy w tygodniu w lubelskich przedszkolach prowadzi dla dzieci zajęcia z tańca. – Chciałem mieć konkretną ofertę skierowaną specjalnie do dzieci, więc wymyśliłem Tańcobajkę. Jest to bajka, w której dzieci są aktorami. Dostają ode mnie gadżety, ja uczę ich prostych układów tanecznych, a one odtwarzają konkretne role. Aktualnie robimy „Czerwonego Kapturka”, więc dzieci wcielają się w Babcię, Czerwonego Kapturka, Gajowego, Wilka. W ciągu najbliższych dwóch tygodni wyjdzie pierwsza płyta z muzyką i autorskim tekstem do Tańcobajki – informuje.

Wodzirej nie spoczywa jednak na laurach. Już zaczyna pracować nad kolejnym tytułem. Tym razem będzie to „Kot w butach”. – Chciałbym Tańcobajkę promować w całej Polsce – mówi. – Byłem na warsztatach wodzirejskich i pokazałem to moim kolegom. Wielu z różnych rejonów Polski chce ode mnie kupić pomysł i realizować go u siebie. To naprawdę bardzo dobre narzędzie pracy dla kogoś, kto czuje zabawę z dziećmi. 
Dawid ma wiele pomysłów na to, jak dalej rozwijać Tańcobajkę. – Aktualnie jestem z programem zapraszany do domów kultury i przedszkoli. W ferie będę przez tydzień grał specjalne spektakle dla dzieci w Teatrze Andersena. To jest rzecz, która mnie bardzo pochłania, bo widzę, jak dzieci pasjonują się tymi zajęciami.


Projekt „Wodzirej” konkurencji się nie boi. – Prawdziwy wodzirej nie jest moim konkurentem, tylko kolegą po fachu, któremu ja mogę pomóc lub skorzystać z jego pomocy – podkreśla. Z tymi, którzy nazywają się wodzirejami, a w rzeczywistości z wodzirejstwem nie mają nic wspólnego, konkurować nie chce.