Pieką, serowarzą i budują

  archiwum, Akademia Siedliska pod Lipami Kursanci nie tylko robią sery, ale także je sprzedają i... otrzymują za nie nagrody.
Stowarzyszenie „Dwie wsie” łączy miejscowości Dłużyna i Węzina. By mogło powstać, mieszkańcy Dłużyny postarali się, aby ich wieś stała się tzw. wsią tematyczną. Od kilku lat znana jest jako Żuławska wieś tradycji. Jednym z zadań stowarzyszenia jest odtwarzanie dawnych tradycji wiejskich – głównie kulinarnych, ale nie tylko.

Gdyby coś się działo

Wszystko zaczęło się tak naprawdę niepozornie. – Pewnego razu panie stwierdziły, że byłoby dobrze, gdyby w Dłużynie coś się działo. Zaproponowały założenie stowarzyszenia – opowiada Joanna Włodarska, prezes stowarzyszenia „Dwie wsie” oraz Akademii Siedliska pod Lipami.

Akademia jest pochodną działalności stowarzyszenia. – To wszystko się łączy – zapewnia pani Joanna.

Obecnie zarówno z ramienia stowarzyszenia, jak i akademii organizowane są warsztaty – serowarskie, zielarskie, chlebowe, wytwarzania zdrowej żywności, wędzarnicze, wędliniarskie, piwowarskie i nalewkowe. Prowadzi je kilka osób – specjaliści w swoich dziedzinach. Prezes stowarzyszenia uczy robić sery i piec chleb. Z kolei warsztaty piwowarskie, wędzarnicze i nalewkowe to specjalność Artura Wasielewskiego, autora książki „Kulinaria żuławskie”. Zajęcia odbywają się w wiejskiej świetlicy oraz w budynkach Akademii Siedliska pod Lipami.Choć nie tylko, bo organizowane są również warsztaty wyjazdowe. W Kłoczewie odbyły się one w Gminnym Ośrodku Kultury. Z kolei na te, które zorganizowano w Kolbudach, zaproszono szefów kuchni. W czasie spotkania pogłębili oni swoją wiedzę o serach i ziołach.

Warsztaty

Najpopularniejsze są warsztaty serowarskie. – Ser jest jednym z podstawowych pokarmów. Jednak sery dostępne w handlu to tak naprawdę nie są sery. Sery będące serami, które można kupić w sklepach, mają zdecydowanie nieprzyzwoite ceny. Ludzie chcą wiedzieć, co jedzą, i nauczyć się robić to samemu – tłumaczy pani Joanna.

W jednym kursie bierze udział średnio kilkanaście osób. Po takim spotkaniu mogą otworzyć serowarnię i wytwarzać profesjonalnie sery. Kursami są zainteresowani na przykład rolnicy, którzy planują założenie takiego przedsiębiorstwa i produkcję sera na dużą skalę. Inni chcą go sprzedawać w ramach regionalnego handlu detalicznego.

Warto wiedzieć, że w akademii odtworzono recepturę sera żuławskiego według przepisu z 1600 roku. Mogło się to stać dzięki potomkom dawnych menonitów z Kanady. Receptura była bardzo ogólna: do świeżego mleka należy dodać mleko zsiadłe i zaprawić je bakteriami. Specjaliści z akademii sami musieli ustalić m.in. proporcje składników przysmaku, żeby był taki, jak powinien. – Mieliśmy gości z Holandii. Starszy pan spróbował tego sera i powiedział, że to jest to – chwali się pani Joanna.

Jest wiele projektów

Pieniądze umożliwiające realizację kolejnych projektów stowarzyszenie pozyskuje z różnych źródeł, m.in. z Programu Obszarów Wiejskich. Obecnie pracują nad 17. projektem. Dotyczy on remontu miejscowej świetlicy, w której najprawdopodobniej powstanie teatr. Pani Joanna ocenia, że najważniejszy był jednak pierwszy projekt stowarzyszenia „Dwie wsie”. Dzięki pozyskanym środkom odnowiono most łączący wsie Dłużyna i Węzina. – To obudziło wsie i je połączyło, bo most jest na ich granicy. Kiedyś dzielił, a teraz łączy – mówi pani Joanna.

Dzięki kolejnym podejmowanym inicjatywom nie tylko wiele dzieje się w okolicy, ale i miejscowości są coraz piękniejsze. – Społeczność się zmienia. Ludzie ze sobą współpracują i coraz bardziej utożsamiają się z miejscem, w którym mieszkają. Coraz bardziej im na nim zależy – ocenia prezes stowarzyszenia.

W Węzinie mieszkańcy postanowili wybudować skwer. Znaleźli odpowiednie miejsce i je uporządkowali. Pozyskali pieniądze na zakup ław i stołów, przy których mieszkańcy mogliby się spotykać. Budowa trwała trzy lata.

Zbliżała się zima, a nad stołami i ławami nie było wiaty. Jeden z mieszkańców wsi wspólnie z kolegą zajął się zabezpieczeniem ław − robią to odtąd co roku. Pracowali przy budowie skweru. Dziś uważają, że skoro jest to własność wsi, należy o nią dbać. Podobnie jest z innymi, wspólnie wykonanymi rzeczami.