Żywe antydepresanty

Po zajęciach przez dwa semestry praktycznie wszyscy podopieczni „Jestem” uczestniczą w alpakoterapii. Niemal wszyscy zaakceptowali tę sympatyczną parkę. – Niektóre z dzieci na początku niekoniecznie dobrze czują się w obecności zwierząt. Jeśli dziecko źle reaguje, staramy się je powoli przyzwyczajać, ale jeśli nie ma poprawy, nie zmuszamy do udziału w tych zajęciach. To jest bardzo indywidualna sprawa. Pierwsze spotkania z alpakami były rzeczywiście niesamowite i polegały bardziej na budowaniu więzi i relacji z tymi zwierzętami. Teraz, gdy dzieci są już oswojone ze zwierzętami, realizowanych jest więcej treści programowych – mówi Lilla Długowska, prezes Stowarzyszenia „Jestem”.

Przybliżyć im świat

W przypadku dzieci z głęboką niepełnosprawnością alpakoterapia polega przede wszystkim na przytulaniu, głaskaniu, wąchaniu i słuchaniu, czyli doświadczaniu jak najszerszej gamy bodźców. Dla dzieci sprawniejszych wizyta alpak jest zachętą do wykonywania określonych zadań i ćwiczeń. Na takich zajęciach rozwijają swoje zdolności plastyczne, doskonalą motorykę małą, spostrzegawczość, kształtują umiejętności społeczne.

– Skupiamy się na tym, by pobudzić je, otworzyć na potrzeby zwierząt. Bardzo często robimy ćwiczenia tematycznie związane z przyrodą i otaczającym nas światem. Najbardziej zależy mi na wywołaniu u tych dzieci pewności siebie. Uczę też podstawowych zasad bezpieczeństwa – wyjaśnia Natalia Gąska. Były więc zajęcia, gdy dzieci wchodziły w role trenerów, miały też okazję dowiedzieć się, do czego przydaje się piękne futro alpak. Jest ciekawie, a czasem trochę nieprzewidywalnie.

– Można i trzeba sobie założyć, co się będzie robiło podczas zajęć, ale nigdy do końca nie wiemy, w jakich nastrojach będą dzieci i w jakich nastrojach w placówce będą alpaki. Trzeba być dobrym obserwatorem. Czasem, gdy widzę ogromną potrzebę kontaktu podopiecznych ze zwierzętami, to na to przystaję – wyjaśnia alpakoterapeutka.

Jakie zmiany widać w dzieciach, które mają kontakt z tymi zwierzętami? – Widzę w nich duże postępy, ale to nie jest tylko zasługa alpakoterapii. Nad ich dobrostanem pracuje w tej placówce cały zespół psychologów, terapeutów, rehabilitantów, którzy przyczyniają się do tego, że dane dziecko lepiej współpracuje – zwraca uwagę właścicielka Karola i Perły. W szkole Stowarzyszenia „Jestem” ten rodzaj zooterapii jest elementem wspomagającym. – Staramy się oddziaływać na naszych podopiecznych wielopłaszczyznowo, dbać o ich harmonijny rozwój, we wszystkich sferach. Dopiero wtedy widać efekty – zaznacza Jolanta Gołębiewska.

W szkole „Jestem”, która klimatem przypomina bardziej dom rodzinny niż placówkę edukacyjną, poza salami terapeutycznymi znajduje się m.in. sala rehabilitacyjna, sala doświadczania świata czy integracji sensorycznej, a także łazienka przystosowana do osób z niepełnosprawnością i niewielka kuchnia. Na wiosnę podopieczni stowarzyszenia będą cieszyć się nowym placem zabaw, w pełni przystosowanym do ich potrzeb i możliwości.

Za nimi też już niejedna wycieczka, m.in. nad morze, do teatru, muzeum, planetarium czy Centrum Kopernika w Warszawie. Takie wyjazdy, które są dla kadry i rodziców towarzyszącym dzieciom sporym wyzwaniem logistycznym, służą przede wszystkim nauce zachowań w miejscu publicznym, a w dalszej perspektywie – są częścią przygotowania osób niepełnosprawnych do codziennego życia. Alpaki nie są jedynymi zwierzętami, z jakimi spotykają się podopieczni „Jestem”.

Na korytarzu szkoły można zobaczyć najnowsze zdjęcia szczęśliwej Fedory – psa, który znalazł dom, a wcześniej był adoptowany wirtualnie przez społeczność „Jestem”. – Szczególnie dzieciom z głębszą niepełnosprawnością intelektualną bardziej potrzeba różnorodnych bodźców. Dlatego daje się im możliwość poznawania świata za pomocą wielu zmysłów. Ich aktywność jest bardzo ograniczona, więc gdybyśmy im tego nie umożliwili, nic by nie zobaczyły – mówią założycielki stowarzyszenia.