Camino wdzięczności Doroty i Rafała Janoszów - 3152 km piechotą w 112 dni

W Bawarii dostali doping – najpierw odwiedzili ich syn Bartek z żoną Klaudią i jej mamą Grażyną, którzy towarzyszyli im przez trzy dni, a potem przyjechał Andrzej z narzeczoną Asią.

Te odwiedziny mocno ich poratowały, bo w Niemczech dopadło ich załamanie pogody – z 26 dni, jakie tam zabrała im wędrówka, deszczu nie było przez trzy. Temperatura spadała do kilku stopni. Bartek przywiózł im ciepłe śpiwory, a potem Andrzej z narzeczoną podwozili im bagaże, przygotowywali jedzenie, noclegi.

– Spadli nam z nieba. Mogliśmy wtedy iść bez obciążenia po 40 km i więcej. Asia stwierdziła, że dla niej to były wakacje życia – wspominają jej  dziś już teściowie. Tu noclegów szukali na campingach – nie wiedząc, ile przejdą w ciągu dnia, trudno było rezerwować noclegi, A na campingu ich maleńki namiot mieścił się wszędzie.

Osiem dni w Szwajcarii było wyzwaniem dla finansów. Znajomy podpowiedział im, by noclegów szukali poprzez aplikację dla camperowców – u miejscowych farmerów.  To wymuszało zmianę trasy na poszczególnych odcinkach. Idąc „po skosie” – czasem dokładali kilometry, czasem ścinali trasę.

We Francji czekało ich 950 km przez pustkowia – choć może trudno to pojąć. Niemal każdego dnia szli drogami wśród sięgających po horyzont winnic, zagajników i lasów. – Czasem asfalt, czasem ubita ścieżka – i na przykład: dziewięć kilometrów monotonnej drogi, potem GPS-owe „skręć w lewo” i kolejne jedenaście jak wcześniej – wyjaśnia Rafał.

Ale Francja to też zniewalający, słodki zapach lip – to pierwsze skojarzenie Dorotki.

  Archiwum Doroty i Rafała Janoszów Dorota i Rafał na szlaku.

W Hiszpanii mieli iść Camino Francuskim. Ale kiedy zobaczyli, że czekają ich w ciągu trzech dni ogromne przewyższenia w górach, znaleźli szlak Vasco del Interior – tę samą sumę przewyższeń pokonali spokojnie w dziewięć dni, by w Burgos wejść na Camino Frances. Dzięki tej decyzji nie mieli żadnych problemów z miejscami w albergach – pielgrzymich schroniskach na szlakach camino, gdzie podtrzymywana jest zasada nierezerwowania noclegów.

„A skąd idziecie?” Z Polski. „Powtórz proszę”

O spotkanych ludziach mogliby napisać książkę. Zresztą taką planują – Dorotka codziennie nagrywała emocje, które przeżywała, Rafał – jak na pasjonata... żeglarstwa przystało – sporządzał szczegółowe notatki techniczne, pogodowe i statystyki.

Na pierwszy nocleg w Szwajcarii przyjęła ich Leo. Kiedy ich zobaczyła, wypatrywała, czym przyjechali. A oni pokazali swoje pielgrzymie paszporty, wyjaśniając, że idą pieszo z Polski do Santiago.

– Zazwyczaj pytano nas: „Skąd jesteście?” Z Polski. „A skąd idziecie?” Z Polski. „Powtórz proszę” – im dalej, tym zdziwienie było większe – przerywa Rafał.

Leo pokazała kartkę z Santiago, którą przysłał jej ktoś znajomy i zapytała, czy o to chodzi. Już się zabierali za rozbijanie namiotu, kiedy nadciągnęła ulewa. Gospodyni zaprosiła ich do budynku, swego rodzaju ogrodu zimowego, gdzie spędziła z nimi czas nawałnicy. Porozumiewali się przez smartfonowego tłumacza po niemiecku. A po ulewie Leo zaczęła znosić przygotowane przez siebie przysmaki. Chciała im nieba przychylić. Rankiem upiekła dla nich ciasteczka. Miała jedną prośbę – jej mąż uległ wypadkowi w gospodarstwie – poprosiła, by poszli pomodlić się za niego przy pobliskim cudownym źródełku.

– Patrzę – musimy zboczyć 4 km z naszej drogi i tyle samo wrócić. Osiem kilometrów – mówi Rafał. „Musimy to zrobić dla niej”. – powiedziała wtedy Dorotka. – Jak się żegnaliśmy, to tak się mocno wtuliłyśmy w siebie, poczułam zapach tej spracowanej, umęczonej kobiety i wiedziałam: pójdziemy tam – relacjonuje. – Tam spotkaliśmy Polkę, która siedem lat temu przyjechała do Szwajcarii. Zwierzała się nam, że nie potrafi się odnaleźć, że brakuje jej Pana Boga. Modliła się o decyzję, czy ma wrócić do kraju. Przez całą drogę mieliśmy ze sobą kontakt, zaprosiliśmy ją – zresztą jak i wszystkich, których spotkaliśmy – do nas.

Nie sposób pominąć spotkanie z Alfredem i Anne – kolejnymi farmerami.

– Czyściutko, wszystko zadbane – jak to w Szwajcarii. Kiedy Anne wskazała nam miejsce na namiot, podszedł Alfred i zaproponowali, że jeśli chcemy, to możemy spać w ich mobilehome’ie. Łóżko i pachnącą czerwoną pościel w białe groszki, prysznic, pralkę, suszarkę – będę pamiętać do końca życia – śmieje się Dorotka.

Inna historia ze Szwajcarii. – Musiałam pójść do toalety. Szliśmy przez wioskę, małe miasteczko i zauważyłam jakieś parasole w oddali. Poprosiłam Rafcia, żeby poszedł sprawdzić, czy jest tam toaleta. Obok w ogrodzie pracowała kobieta. Zapytała, co się stało. „Jeśli tylko do toalety, to ona zaprasza”, powiedziała. Weszłam na pięterko, a tam cały dom, każda ściana w pamiątkach z camino: znaczki, strzałki, muszelki. Wszedł jej mąż – na łańcuszku ma muszelkę. Okazało się, że to „starzy caminowcy”. Spędziliśmy tam półtorej godziny. Nakarmili nas, kawę podali, opowiedzieli o swoich camino. Powiedzieli, że już są za starzy na camino, że więcej nie pójdą. A ja na to: „camino przyszło więc do was!” – opowiada Dorota. – Wychodząc stamtąd, entuzjastycznie pomachałam sąsiadowi, wołając: „Hello!”. Ruszyliśmy i zorientowaliśmy się, że nie kupiliśmy chleba. Rafi rzucił plecak i z powrotem. Czekam, a tu pędzi na rowerze tamten sąsiad i z koszyka wyjmuje kiełbaski z jelenia. On też był na camino! Był tak szczęśliwy, że zobaczył pielgrzymów, że koniecznie chciał się czymś z nami podzielić. To braterstwo ludzi, którzy chociaż raz „wdepnęli” na camino zostaje w sercu…

Chaszcze i Napoleon

Rzucając hasłem „Napoleon”, ożywiają się oboje. Mieli kolejny dzień dróg przez winnice i lasy Francji. Dorotka była mocno zmęczona. Rafał spojrzał na mapę. Mieli dwie opcje. Jedna – jeszcze 7 km tą drogą i jest camping,. Druga: 1,5 km na przełaj, przez chaszcze i będzie domek oznaczony „gites” (śmieją się, że sama nazwa już brzmiała dobrze), czyli popularne we Francji domki dla gości. Tyle że nie mieli rezerwacji. Dorotka była gotowa na chaszcze i ryzyko. Umęczeni „ludzie z lasu” z ogorzałymi twarzami, wyszli wprost przed stary drewniany domek starszego małżeństwa.