Nasza klasa w realu

– Drugie nasze spotkanie było znacznie dłuższe. Lekcja odbywała się przed szkołą, tam wystawiliśmy ławki. Prowadziła je pani pedagog. Każdy opowiadał coś o sobie, o swoich zainteresowaniach, a potem trzeba było to narysować. Wszystkie wykonane wtedy prace zostały wręczone Robertowi. Potem na lekcji wychowawczej młodzież wyraziła chęć systematycznych wizyt w domu Roberta – wyjaśnia G. Król. Inicjatorem pomysłu, a potem jego koordynatorem był Sebastian Chinowski. On też, mając kilkuletnie doświadczenie jako wolontariusz, zapalił klasę do działania. Jak sam twierdzi, nikogo nie musiał namawiać. Chętnych nigdy nie brakowało. By ułatwić kontakt z Robertem, który po zabiegu tracheotomii mówił bardzo cicho, uczniowie zrobili zrzutkę i kupili mu mikrofon. Na tym jednak nie koniec. Systematyczne spotkania w domu Roberta pozwoliły klasie poznać jego potrzeby i marzenia. – Przez cały czas Robert był z nami obecny. Rozmawialiśmy o nim na lekcjach wychowawczych. Wtedy też zrodził się pomysł, by zebrać dla niego jakieś pieniądze. W pierwszym momencie myśleliśmy o przygotowaniu przedstawienia. Ostatecznie podjęliśmy decyzję o przeprowadzeniu zbiórki ulicznej. Za uzyskane pieniądze chcieliśmy mu kupić laptop i specjalistyczne łóżko – wyjaśnia Grażyna Król.

Nawet po trzy razy
W ZSP przez wiele tygodni trwały przygotowania do akcji. W lokalnej prasie ukazał się artykuł zapowiadający zbiórkę. Do różnego rodzaju firm wysłane zostały pisma. Dopełniono też wszelkich formalności związanych z wydaniem zgody na zbieranie pieniędzy na ulicach. – Na kilka dni przed terminem dostaliśmy stosowne dokumenty – wyjaśnia Sebastian Chinowski. – W szkole w dniach zbiórki, która miała miejsce 10 i 11 grudnia, z pomocą rodziców zrobiliśmy sztab, w którym można było napić się herbaty, zjeść kawałek ciasta i się ogrzać. W akcji wzięło udział ponad 60 wolontariuszy, nie tylko z naszej klasy. Zaopatrzeni w ponad 30 puszek, które pożyczyliśmy od harcerzy i PCK, ruszyliśmy w miasto. Hojność rawian przeszła nasze oczekiwania – wspomina Sebastian. Dla wielu kolegów i koleżanek Roberta prowadzenie kwesty było zupełnie nowym doświadczeniem. Życzliwość mieszkańców zachęcała do aktywności. – Na początku byłem lekko speszony, ale szybko mi to przeszło – wyznaje Mateusz Owczarczyk. – Ludzie wiedzieli o naszej akcji i chętnie ją wspierali. Chodząc po ulicach Rawy, jedną panią spotkałem trzy razy. I, co wzruszające, przy każdym spotkaniu wrzucała mi coś do puszki – dodaje. – Na mnie robili wrażenie ludzie, którzy sami nas szukali. Serce rosło, gdy widziałam, jak wyjmowali z portfeli nawet po 100 złotych. Niektórzy mówili, że widać nas wszędzie: na rynkach, ulicach, dworcach i w sklepach – dodaje Edyta Firek. Podczas zbiórki, która zakończyła się 18 grudnia pod wszystkimi kościołami, młodzież zebrała ponad 13 tys. zł. Tak duża kwota wystarczyła na laptop, z którym cała klasa odwiedziła Roberta przed świętami. Reszta pieniędzy została przekazana na zakup łóżka i dalszą rehabilitację.

– Nie przypuszczałem, że od swojej klasy dostanę taki prezent. W czasie naszych rozmów coś wspominali o laptopie, ale wydawało mi się to mało realne. Gdy go dostałem, zupełnie nie wiedziałem, co powiedzieć. Cudem powstrzymałem się od płaczu – mówi wzruszony Robert. – Nie dość, że zrobili zbiórkę, kupili komputer, to jeszcze zainstalowali mi potrzebne programy. Już niejeden raz grałem na nim w moją ulubioną „FIFĘ” i surfowałem po internecie. Każdego dnia wchodzę też na Naszą Klasę. Teraz z moimi przyjaciółmi z Ib mogę rozmawiać nie tylko raz w tygodniu, ale każdego dnia. Laptop pomaga mi też przy odrabianiu lekcji – podkreśla Robert.

Wzruszenia nie jest w stanie ukryć także pani Lidia. Jak mówi, dla niej najważniejsze nie są pieniądze, choć – jak wiadomo – bardzo się przydadzą, ale obecność i troska, jaką okazują Robertowi jego rówieśnicy.