Bieda blisko nas

Czyja to wina?

Trudno dać jednoznaczną odpowiedź na pytanie, kto jest winny sytuacji bezdomnych. Nie zawsze jest tak, że osoby znajdujące się w schronisku czy w noclegowni nie mają rodziny lub bliskich. Niekiedy rodzina się do nich nie przyznaje, lub nie chce utrzymywać bliższego kontaktu. Innym razem bezdomni nie mają rzeczywiście nikogo. Tadeusz mieszka w schronisku już około 8 lat. Utracił pracę, potem rentę. – Nie byłem łatwym człowiekiem. Skrzywdziłem sporo osób po drodze. Żona zażądała rozwodu. Po eksmisji wylądowałem na ulicy – wyznaje. Inna jest historia Wiesława. – Trafiłem do ośrodka kilka lat temu. Byłem wychowankiem domu dziecka. Nie znałem swoich rodziców. Skończyłem szkołę zawodową, pracowałem, ale wpadłem w alkoholizm. Tak znalazłem się na ulicy. Byłem sam, nie miałem pomocy. Tutaj odnalazłem siebie. Już nie piję – dodaje pan Wiesław.

Janek ma 20 lat i nie ma nikogo. – Mieszkałem kiedyś z mamą, ale zmarła. Potem mieszkałem u wujka, ale też zmarł. Nie mogłem liczyć dłużej na pomoc kuzynów. Zresztą, nie można nadużywać czyjejś gościnności. Zdarzało mi się nocować w bramach i pod gołym niebem, ale nigdy nie czułem się gorszy, dlatego że nie mam domu – wyznaje Janek. – Staram się wyrwać z bezdomności. Skończyłem szkołę zawodową, ale żyć jak inni nie jest tak łatwo. Wioleta Krać, pedagog w ośrodku dla bezdomnych, pracuje bezpośrednio z osobami, które trafiają na ul. Dolną Panny Marii. Pomaga im w kontaktach z różnymi instytucjami i ośrodkami w celu uporządkowania spraw administracyjnych, ale pomaga także w powrotach podopiecznych w przestrzeń niezależnego życia.

– Zdarza się, że osoby z naszego ośrodka wracają do samodzielności i sobie radzą. Jest to wysiłek wielu osób, ale taki wysiłek się opłaca – dodaje Renata Babiarz.