Nietoperz i Szafir

Założyciel Radia Szafir Leszek Kopeć fascynację światem radiowych dźwięków przeżył już w wieku niemowlęcym. W pokoju, gdzie stało jego łóżeczko, znajdował się duży odbiornik. Gdy tylko przestawał grać, malec zaczynał karczemną awanturę. „Niech gra” – postanowili rodzice. Gdy w wieku 3 lat stracił wzrok na skutek nieudanej operacji katarakty, nie zamknęli go w domu, nie izolowali od ludzi. Zawsze spełniał swoje marzenia.


Ślusarz artysta


Wspomina wspaniałych nauczycieli w ośrodku dla niewidomych przy Kasztanowej we Wrocławiu. Tam też zyskał pierwsze „prawie radiowe” doświadczenia, przy szkolnym radiowęźle. Jako szóstoklasista został przypadkiem zaproszony do programu z okazji Dnia Dziecka do akademickiego radia „Iglica” na Politechnice Wrocławskiej. Wszedł tam i… został na 3 lata. Potem przez chwilę miał zamiar swoją karierę zawodową kontynuować jako ślusarz obróbki ręcznej warsztatowej – taki zawód zdobył – jednak nie odnalazł się w tym fachu.

Trudno zliczyć szkoły, jakie Leszek ukończył. Był wśród nich Zakład Doskonalenia Zawodowego (dział radiowy), krakowskie studium medyczne masażu leczniczego, gdzie również „ożywił” funkcjonujący tam radiowęzeł.
W Krakowie trafił do radia akademickiego „Brzęczek”, działającego przy AGH. – Zainteresowała mnie poezja śpiewana; sam zacząłem pisać – wspomina tamten okres. – Okazało się, że ten temat w radiu został „kupiony”. Ludzie wówczas bardzo chętnie słuchali takiej twórczości. Pamiętam pierwszy swój wywiad dla „Brzęczka” – z Elżbietą Adamiak – i moje pierwsze pytanie: „Czy pani bliźniaki przejawiają zainteresowania muzyczne?”. Uczyłem się montażu dźwięku (dobrze sobie radziłem z nożyczkami, sklejką), z czasem poznałem tajniki robienia programów.


Leszek Kopeć pracował m.in. w rozgłośni zakładowej Krakowskich Zakładów Elektronicznych, przygotowując audycje, ale też z czasem pracując jako monter podzespołów radiowych, współpracował z Radiem Kraków.
– Do Wrocławia wróciłem po 8 latach. Kiedyś przyjechałem na 40-lecie Ośrodka Dzieci Niewidomych i Niedowidzących we Wrocławiu przy ul. Kasztanowej, jako jego absolwent. Padła komenda „Do hymnu”, a pani muzyczka na to: „ja bez nut zagrać hymnu nie umiem”. Usiadłem szybko przy fortepianie, zagrałem.
 Zwrócono na Leszka uwagę. Zaproponowano mu zatrudnienie – prowadzenie z dziećmi zajęć muzycznych. Znów rozkręcił radiowęzeł, założył zespół „Do czasu” (działa do dziś, od 1989 r.). Z ośrodkiem z Kasztanowej – który teraz przeniósł się na Kamiennogórską – jest wciąż związany. Prowadzi zajęcia muzyczne, pracownię radiową, a od pewnego czasu także radio – Radio Szafir, dysponujące na terenie ośrodka studiem nagrań i profesjonalnym studiem radiowym.