Na ile jesteś szczęśliwy?

– Wiadomo, że nikt nie chce mieszkać w placówce wychowawczej, każde dziecko marzy, by mieć dom, więc Wiki i Konrad też chętnie się do nas wprowadzili, zwłaszcza że zachęcili ich do tego biologiczni rodzice, z którymi dzieci cały czas mają kontakt – mówią małżonkowie. Początki były trudne. Dzieci przyjęły pewne role i zachowywały się tak, jak ich zdaniem trzeba się zachowywać, by zadowolić nowych rodziców. – Wiele lat trwało, zanim poznaliśmy Konrada. Myślę, że on sam miał i pewnie w jakiejś mierze do dziś ma problemy z określeniem siebie. Wszystko, co robił, nastawione było na to, by nas zadowolić. Wynika to z jego doświadczenia życiowego, że jeśli coś jest źle, to trafia się do placówki opiekuńczej, a on nie chciał znowu być pozbawiony domu. Nie potrafił też długo powiedzieć, co sprawia, że czuje się szczęśliwy. Czasem pytamy go: „Konrad, jakbyś w skali od 1 do 10 miał powiedzieć, na ile jesteś szczęśliwy, to ile by to było?”. Nie potrafił powiedzieć. Pierwszy raz określił swoje szczęście na 5 dopiero po pięciu latach. Żył z dnia na dzień. Gubił, jeśli w ogóle miał, swoją szczęśliwą myśl. Zmieniło się to dopiero niedawno, gdy się zakochał – opowiada Małgosia.

W adaptacji do nowej sytuacji pomógł też Konradowi jego biologiczny ojciec, który czasem odwiedzał dzieci w Jakubowicach. – Pamiętam taką sytuację, jak siedzieli w naszej kuchni przy stole i pan Andrzej zwrócił się do niego: „Konrad, ty teraz masz dwóch ojców: mnie i Janusza, i dwie mamy”. To bardzo chłopcu pomogło. Nie czuł się już zobowiązany wyłącznie do lojalności względem swego taty. Niestety pan Andrzej kilka lat temu zmarł, ale swoją postawą bardzo pomógł dzieciom. Zresztą ich mama także wie, że może na nas liczyć. To akurat wielka zaleta w sytuacji naszych dzieci, bo wiemy, że w innych rodzinach bywa różnie – mówią państwo Gulipowie.

Młodsze rodzeństwo

Po roku rodzina uznała, że może swój dom otworzyć jeszcze bardziej i przyjąć nowe dzieci. Tak trafili do nich Amelka i Kacper. Dziewczynka miała dwa lata, Kacper roczek. – To była zupełnie inna sytuacja. Dzieci były malutkie, nasza sypialnia powiększyła się o dwa łóżeczka. Długo spaliśmy w jednym pokoju, bo dzieci się bały. Ja nauczyłam się przez sen trzymać za rękę Amelkę, Janusz Kacpra. Gdy nie czuli dotyku, budzili się ze strachu – wspomina Małgosia. Mama dzieci wiedziała, że nie daje rady, a bardzo chciała, by miały normalny dom. Nie potrafiła się z nimi rozstać, ale dla ich dobra podjęła decyzję o przyprowadzeniu ich do pogotowia opiekuńczego. Mimo że dzieci były malutkie, bardzo przeżyły rozłąkę. Najprawdopodobniej ta sytuacja sprawiła, że nie mogły spać. – Kacper nie mógł zasnąć, a jeśli zasypiał, szybko się budził. Wiele nocy wstawał o 4 rano i domagał się, by się nim zająć. Wtedy Janusz na wpół przytomny brał go do innego pokoju i bawili się piłką. To sprawiło, że nawiązała się między nimi niezwykła więź. Dziś Kacper ma pięć lat i tata Janusz jest jego idolem – mówi Małgosia. Oczywiście młodsze dzieci w domu wzbudziły zazdrość starszych. Teraz uwaga rodziców rozkładała się na więcej osób.

– W każdej rodzinie, gdy rodzi się kolejne dziecko, starsze musi nauczyć się funkcjonować w zmienionej sytuacji. U nas też tak było. Konrad i Wiktoria chcieli zwrócić na siebie uwagę, ale nauczyli się też bycia starszym rodzeństwem dla maluchów. I choć tak jak w każdej rodzinie dzieci się kłócą, to też wiedzą, że mogą na siebie liczyć – podkreślają małżonkowie. Każde z dzieci, jakie trafiły do rodziny Gulipów, jest inne. Każde przeżywa swoje problemy, ma niskie poczucie własnej wartości, nie umie nazywać i wyrażać swoich emocji i pragnień, podejmować decyzji. – Wszystkie dzieci, które trafiają do rodzin zastępczych czy domów dziecka, mają za sobą niewyobrażalnie trudne doświadczenia. To zawsze są dzieci z problemami, raz większymi, raz mniejszymi, ale wymagające ogromnej uwagi i cierpliwości, często też specjalistycznej opieki. Nade wszystko jednak spragnione są miłości, której w swoim krótkim życiu zazwyczaj nie doświadczyły – mówią rodzice zastępczy. – Niemal codziennie przeżywamy chwile wzruszeń, patrząc na nasze dzieci, na ich małe postępy, zdobywanie umiejętności, pokonywanie lęków. Wiemy, ile wysiłku je to kosztuje, i rozpiera nas duma. To wielka radość widzieć, jak wspólnym wysiłkiem wychodzimy z życiowych zawirowań na prostą. Chcemy też powiedzieć, że wielką pomocą służą nam przedszkole i szkoła. Ktoś z zewnątrz czasem widzi lepiej różne sprawy, nad którymi trzeba pracować – podkreślają państwo Gulipowie.

W większości powiatów w Polsce rodzin zastępczych wciąż jest zbyt mało. Na Lubelszczyźnie także. Ci, którzy zdecydowali się podjąć to zadanie, mimo różnych trudności podkreślają, że warto.