Bóg jest w ciemności, a Tereska w słońcu

Słońce ty moje

Po 38 latach małżeństwa, mając po 61 lat, pozostali sami. Wiesiek zawsze był w pracy, zarabiał na utrzymanie rodziny. Przez ten czas tylko raz miał urlop. Zawsze bardzo aktywny, robił kilka rzeczy naraz. Teresa przez lata była zanurzona w opiece nad dziećmi. Rodzenie, pielęgnowanie, karmienie, szkoła… Zawsze była szczupła, jednak wówczas wyglądała na skrajnie wyczerpaną. Po własnych dzieciach przyszła opieka nad wnukami. Teraz to się skończyło. Żyją tylko z Bogiem i ze sobą.

W zabieganiu codziennej egzystencji relacje małżeńskie często słabną, nie ma na nie czasu. Teresa i Wiesław mają teraz dużo czasu. On zwraca się do niej czule – „Teresko”, „słońce ty moje”, a jej twarz rozjaśnia się, jakby usłyszała komplement od narzeczonego. Po udarze zapomniała, jak się wykonuje wiele zwykłych czynności, na przykład gotuje, a przecież robiła to przez całe życie. – Musiałem nauczyć się gotować i od dwóch lat się tym zajmuję – śmieje się dumny z siebie Wiesiek. I chyba nieźle mu to idzie, bo po wyglądzie Teresy nie widać choroby. On opiekuje się żoną całą dobę, co nie znaczy, że wszystko trzeba za nią robić. – Tereska bardzo dokładnie sprząta, wszystko musi być na swoim miejscu – podkreśla.

W cierpieniu doświadczyli samotności. – Część ludzi uciekła od nas, jakby mogli się zarazić naszą niedolą, niektórzy nas nie poznają. Słabość nie jest atrakcyjna, nieszczęście odrzuca, nas też niektórzy odrzucili, może się boją – zastanawia się.

Modlitwa jest dla Teresy lekarstwem w sensie dosłownym. Doktor wytłumaczył im, że są trzy sfery, których nie powinien zniszczyć udar: liczenie, muzyka i modlitwa (nie wiedzą nawet, czy był wierzący). W przypadku ludzi cierpiących na afazję mieszaną terapia polega m.in. na tym, aby przez używanie tych sfer przywracać, a właściwie wypracowywać od nowa zdolności mózgu. Teresa robi to intensywnie przy pomocy każdej z wymienionych sfer, ale modlitwą najbardziej. Uczęszcza na rehabilitację ruchową, aby przywrócić sprawność prawej strony ciała. Na szczęście nie trzeba za nią płacić. Gorzej z komunikacją. Aby znów móc czytać i pisać, musi nauczyć się tego od początku. Dlatego powinna uczęszczać na terapię logopedyczną. Niestety, za to trzeba płacić, 100 zł za 45-minutową lekcję. Czasu jest mało, bo tylko w ciągu trzech lat po udarze są realne szanse na odzyskanie mowy, a minęły już dwa.

Sprawa została rozwiązana. Znajomi rozesłali prośbę o pomoc do swoich znajomych i udało się zebrać kwotę potrzebną do opłacenia zajęć logopedycznych. Teresa zaczęła je we wrześniu. Na razie lekcje są krótkie, bo szybko się męczy i musi potem odpoczywać jak po ciężkim wysiłku fizycznym. Wiesiek opisuje ich obecną sytuację i pomoc, jaką otrzymują, cytując Psalm 23: „Pan jest moim pasterzem i nie brak mi niczego”.