Ania i kilometry miłości

Archiwum prywatne Ania Guzek

Ta kobieta wszędzie, gdzie się pojawia, ciągnie za sobą ślady dwóch kół. Rowerową pasją zaraziła nawet dziadków swoich uczniów.

Szkolny Klub 80 Rowerów, przy szkole podstawowej w Gliwicach-Sośnicy, jest częścią większego projektu "80 Rowerów", który należy do Stowarzyszenia Travelling Inspiration. - Marcin, główny inicjator projektu, zainspirował się powieścią Verne'a "W osiemdziesiąt dni dookoła świata" - tłumaczy Anna Guzek. - Tworząc ogólnopolski klub miał marzenie, żeby w każdym mieście w Polsce działała jego filia.

Dziś do klubu należą nie tylko dzieciaki, ale też ich rodzice, rodzeństwo, dziadkowie i pół dzielnicy. - Średnio raz na dwa tygodnie w sobotę albo w niedzielę wsiadamy na rowery i z boiska szkolnego ruszamy przed siebie - opowiada koordynatorka projektu. - Podczas niektórych wypraw towarzyszyło nam dosłownie 80 rowerów. Wspólnie wyjeżdżamy też na obozy rowerowe.

W 80 rowerów dookoła Polski

W ubiegłym roku ośmioro małych śmiałków, razem z opiekunami, przejechało na rowerach 760 kilometrów z Gliwic do Międzyzdrojów. Było to wydarzenie unikatowe na skalę kraju. Wyprawa, pod hasłem "Kręcąc kilometry dla Filipa - prostujemy autyzm", była zadedykowana niezwykłemu ośmiolatkowi. - Filip to chłopiec z autyzmem - wyjaśnia Ania.

Jego tata, wykorzystując aplikację Endomondo, stworzył akcję, w której aktywność fizyczna mierzona jest "Filipowymi kilometrami", które on codziennie przemierza, podejmując walkę ze swoją chorobą. Założenie jest takie, by każdy taki kilometr przełożył się także na pomoc finansową chłopcu i jego rodzinie, na przykład przez wpłacenie symbolicznej złotówki.

- Kiedy planowaliśmy wyprawę, wiele osób pukało się w głowy i mówiło, że to na pewno się nie uda; nie z takimi małymi dziećmi - opowiada Ania. - Początkowo zamierzałam dostosować prędkość całej grupy do najmłodszej uczestniczki. Ale szybko musiałam zweryfikować swój pomysł - śmieje się. - Gdybym tak zrobiła, dorośli, którzy byli ze mną, prędko by odpadli.

Mali rowerzyści dzielnie dawali radę, mimo, że większość trasy odbywała się bocznymi, nieraz piaszczystymi drogami, a z nieba lał się afrykański żar. Ania uważa, że te kilka dni w drodze, więcej dało jej uczniom, niż cały rok w szkole. To była genialna lekcja samodzielności. Dzieci same musiały zadbać o zapakowanie wszystkiego do sakw, ubranie się, zjedzenie śniadania, zabranie wody. Same musiały przewidzieć, w jakim czasie "zaaplikować sobie" batoniki, które dostawały na drogę.

- Wspaniale było obserwować jak dojrzewają w drodze, jak zaczynają widzieć szerzej, poza czubek własnego nosa i dostrzegać potrzeby innych. Kiedy młodsze dzieci były bardzo zmęczone, starsi chłopcy sami, bez mojej interwencji, proponowali, że powiozą ich sakwy. Dzielili się wodą, jedzeniem. Troszczyli się o siebie nawzajem. Choć nikomu w drodze nie było łatwo.