Piękna wielkość małżeństwa

W drugim opisie stworzenia świata i człowieka zawarte są dopowiedzenia, których nie ma w pierwszym opisie: „(… ) Potem Pan Bóg rzekł: «Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam, uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc». Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę "istota żywa". I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny.” [Rdz 2,18-20]

W tym fragmencie Pisma Świętego akcent pada na słowo „pomoc”. Analizując to słowo, prelegent wskazał, że pomoc ta, to nie pranie skarpetek, gotowanie obiadu czy ktoś, do kogo można przytulić się w łóżku. Pomoc ta została dana po to, by z jednej strony człowiek mógł zrealizować największe zadanie, jakie przed nim stoi: stawanie się na wzór i podobieństwo Boże przez realizację miłości, ale z drugiej strony także po to, by miał z kim stworzyć jedność jednego ciała. „Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: «Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta». Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.” [Rdz 2,21-24]

Według egzegetów ten okrzyk mężczyzny na widok kobiety: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!” to hymn pochwalny, który porównywalny jest co do rangi wypowiadanych treści do hymnu, które całe stworzenie wyśpiewuje na cześć Stwórcy: „Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów” [Iz 6,3] Tak wielkie uniesienie tego przed chwilą jeszcze samotnego mężczyzny wzbudził fakt, że oto jest przy nim ta brakująca „połówka”, z którą będzie mógł stworzyć jedność, aby w pełni zaistnieć na obraz i podobieństwo Boże.

Jezus w swojej wypowiedzi odnosi się wprost do słów Księgi Rodzaju: „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.” [Rdz 2,24] W ten sposób Jezus niejako odrzuca całą nadbudowę, stworzoną przez ludzi w temacie małżeństwa. W naszym Kościele także istnieje podobna nadbudowa w nauczaniu. Dotyczy ona rzekomej wyższości celibatu nad małżeństwem. Tak brzmi właśnie tytuł jednej z perykop w 7 rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian św. Pawła: „Wyższość dziewictwa”. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że te słowa nie są tekstem biblijnym, ale jest to tytuł pochodzący od redaktorów tłumaczenia tej Księgi. Dziewictwo nie jest wyższym stanem niż małżeństwo – i tak było „od początku”.

Także jeden z najważniejszych komentarzy do Księgi Rodzaju, jakim jest żydowski Talmud, podkreśla: „Osoba nie pozostająca w małżeństwie żyje bez radości, bez błogosławieństwa, bez dobra.” „Nieżonaty mężczyzna nie jest w pełni człowiekiem.” „Znalezienie sobie żony jest rzeczą tak ważną, że człowiekowi wolno sprzedać zwój Tory w celu zawarcia małżeństwa.” „Domem mężczyzny jest jego żona.”

Prelegent wskazał, że te wyżej wymienione treści nie umniejszają wcale wartości celibatu, czyli bezżenności dla Królestwa. Gdy uczniowie wskazują, że „nie warto się żenić”, wówczas Jezus im odpowiada: „Lecz On im odpowiedział: «Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!»” [Mt 19,11-12]