Piękna wielkość małżeństwa

Ikona Trójcy – myśli bł. Jana Pawła II na temat małżeństwa i rodziny

Dla zobrazowania tej tajemniczej rzeczywistości Pan Guzewicz przywołał słowa Yves'a Semena z ksiązki „Seksualność według Jana Pawła II”: „Małżeństwo jest tym konkretnym doświadczeniem dwojga ludzi, przez które Bóg staje się zrozumiały i dostępny dla człowieka. W tym sensie małżeństwo jest ikoną Trójcy Świętej.” Na małżeństwo sakramentalne warto spojrzeć właśnie jak na tę ikonę. W dniu ślubu do kościoła wchodzi dwoje ludzi, ale wychodzi troje: mąż, żona i Jezus. I rozpoczyna się realizacja tego zadania: aby ich małżeństwo stało się ową ikoną Trójcy. A dzieci są pierwszymi odbiorcami treści płynących z tej oglądanej ikony Trójcy. Od małżonków zależy, jaką jakość tego obrazu zobaczą.

Budowanie jedności w praktyce

Mówiąc o budowaniu jedności w małżeństwie, prelegent wrócił do słów św. Pawła: „Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła.” [Ef 5,31-32]

Nawiązując do swojej żony Pan Guzewicz powiedział, że wprawdzie nie wie, co teraz robi jego żona, o czym myśli, on jest na Kongresie, ona w domu, ale są jednym ciałem. To jest tajemnica: „Jak to możliwe, jak to się dzieje?” Na to pytanie padła odpowiedź: „Nie wiem”. I to jest najpiękniejsze w jedności jednego ciała, jakim jesteśmy jako małżeństwo, że nie trzeba tego wiedzieć. Nie jest najważniejsze, by wiedzieć, bo małżeństwo, jak i Eucharystia, nie jest do rozumienia (rozumowania), ale do praktykowania. Często w małżeństwie pada zarzut: „Ty mnie nie rozumiesz!” - nie musimy siebie rozumieć, ale mamy praktykować, czyli trwać w małżeńskiej jedności. Mamy się mniej zastanawiać, a bardziej żyć małżeństwem.

Małżonkowie powinni mieć wspólne odniesienie do Boga:

• wspólna modlitwa małżeńska
• wspólny udział w Eucharystii
• noszenie obrączki
• świętowanie każdej rocznicy ślubu jako odnawianie przymierza (jest to małżonkom potrzebne, nie Panu Bogu)
• wspólny udział w rekolekcjach
• nieustanna modlitwa za współmałżonka.

Dwie pierwsze praktyki są najważniejszymi praktykami życia małżeńskiego: wspólna modlitwa małżeńska i wspólny udział w Eucharystii. Przy czym ważne jest, by to była modlitwa małżonków, a nie rodziny, czyli małżonków z dziećmi. Mamy modlić się razem z dziećmi, ale też mamy modlić się tylko we dwoje: mąż i żona. Dbanie o to jest zadaniem mężczyzn. Wtedy mężczyźni zobaczą, jak ochoczo żony im się podporządkują, gdy zobaczą one, z jaką walecznością mężczyźni dbają o wspólną modlitwę i wspólny udział we Mszy św. Bo waleczność i odwaga będą bardzo potrzebne w zmaganiu się z przeciwnościami, które pojawią się, by utrudnić stworzenie jedności w małżeństwie, bądź ją zniszczyć.

Ten wspólny udział jest ogromnie ważny, gdyż „małżeństwo to wyraźne przejście, gdy dwoje ochrzczonych żyje, tworząc parę” (bp R.Bonetti). Zmienia się ich sposób życia jako ochrzczonych. „Chrzest jest łaską daną jednostce, która odpowiada za nią osobiście. Małżeństwo jest łaską daną związkowi czy relacji dwojga, a nie tylko w połowie każdemu z małżonków” (bp R. Bonetti). Jak mocno zaakcentował Pan Guzewicz, w dniu zawarcia związku małżeńskiego małżonkowie mają przestać się modlić, przestać chodzić do kościoła, mają przestać jeździć na rekolekcje, dni skupienia – małżonkowie mają przestać to robić w pojedynkę, a zacząć to robić we dwoje.