Diamenty Papcia

W jaki sposób zaleczyć?

Dziewczyny mają przeróżne treningi, na przykład jak radzić sobie z agresją. Mają zajęcia artystyczne, bo śpiewając i grając, bardzo wyrażają siebie i swoje bóle, lęki. A to oczyszcza. Są też wolontariuszkami w ośrodku dla upośledzonych umysłowo dzieci. Ta trudna praca daje im ogromną radość i poczucie spełnienia. Uczą się empatii, której same nigdy nie doświadczyły. Była kiedyś u nas dziewczyna, skrajnie zdemoralizowana, która na czole miała wytatuowane słowa: „Litość to zbrodnia”. I to ona właśnie, jeżdżąc do ośrodka i opiekując się „roślinkami”, odmieniła się diametralnie. Inna, która poznała piękno pomocy dzieciom niepełnosprawnym, gdy sama zaszła w ciążę, zdecydowała się urodzić niepełnosprawne dziecko. Mimo że lekarze doradzali aborcję. Obecnie jest szczęśliwą żoną i matką kilkorga dzieci, a jej największym skarbem jest to niepełnosprawne.

W ośrodku są kaplica i krzyż, dziewczęta jeżdżą na rekolekcje...

Naszym zadaniem jest odkrywać potencjały dziewcząt i na tej bazie uczyć je zawodu, kształcić, pracować nad zdolnościami. I to robimy. Ale ważniejsze od edukacji jest kształtowanie sfery moralnej, duchowej. Jeśli dziewczęta jeżdżą na rekolekcje, widzą młodzież rozmodloną, śpiewającą, żyjącą wartościami. To dla nich szok i nowość: można żyć inaczej, lepiej, pełniej. Pojawia się tęsknota, by spróbować podobnie... Jeśli moje wychowanki mają niskie poczucie własnej wartości, bo były bite, gwałcone, poniewierane, to fakt, że przygotowują ołtarz na Boże Ciało albo stację Drogi Krzyżowej dla mieszkańców Falenicy, buduje w nich inny obraz samej siebie. Obraz lepszy albo po prostu... prawdziwszy.

Mówią na Pana Papcio. Dlaczego?

Bo te dziewczyny najczęściej nie miały ojca. A bardzo go potrzebują.

Największa Pana porażka...

To sytuacje, gdy dziewczyna wychodzi z ośrodka, a ja nie mogę zapewnić jej lokum. Albo gdy odzywa się po latach wychowanka, naprawdę dobra i wrażliwa dziewczyna, której jednak nie dało się pomóc i trafiła na 15 lat do więzienia. Albo i ta moja słynna „Cześć, Tereska”, czyli Ola, która brawurowo zagrała w filmie, a którą pokonał nałóg. Wszystkich dziewcząt wyleczyć się nie da. To trochę podobnie jak z rakiem: są różne formy choroby, różne organizmy. Czasem choroba jest śmiertelna...

Sukcesy?

To, że jeszcze żyję i mam siły jakoś to wszystko ciągnąć... A na serio to cieszę się, że przy nawale pracy, moim zaangażowaniu, mam szczęśliwą rodzinę. Żonę jedną od kilkudziesięciu lat, troje udanych dzieci i wspaniałego wnuka. Bardzo jestem dumny z moich perełek i diamentów. Perły to dziewczyny, które po wyjściu z ośrodka wróciły do rodzin (akurat miały takowe), zdobyły wykształcenie, mają sukcesy zawodowe. Pracują na wysokich stanowiskach, są szanowane. A jest ich wiele. Natomiast diamenty to takie dziewczyny, które nie miały gdzie wrócić, nie miały wsparcia chociażby kuzynki czy babci, nie zdobyły wykształcenia, nie są „kimś” w sensie zawodowym, ale prowadzą dobre, proste życie.

A marzenia?

Marzy mi się stworzenie dla byłych wychowanek dobrego systemu pomocy. Bo naprawdę po wyjściu od nas większość zostaje niemal na ulicy. Staramy się pomóc, jak możemy, stworzyliśmy nawet stowarzyszenie pomagające bezdomnym wychowankom. Ale to kropla w morzu potrzeb. A drugim moim marzeniem jest stworzenie takiego prawa, by wychowanki, które zajdą w ciążę (tak się zdarza...), mogły w legalny sposób mieszkać u nas i wychowywać swoje dziecko. Obecnie obowiązują brutalne przepisy: młoda matka musi oddać dziecko do domu dziecka lub zrzec się praw. A często te dziewczyny kochają swoje dzieci, są dobrymi matkami, a własne dziecko staje się motorem zmian i pracy nad sobą. Dlatego wielokrotnie naginałem prawo i pozwalałem mieszkać dziewczynie z maleństwem. Wiem, że w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace, by takie rozwiązania wprowadzić legalnie. Czekam na nie z niecierpliwością i nadzieją.