Moje małe żytko

Więcej miłości

Niedziela. W parafialnym kościele trwa Msza św. Kazanie całkiem udane i można byłoby wyciągać z niego duchowy pożytek, gdyby uwagi nie rozpraszał maluch, który z klęcznika zrobił sobie skocznię. Jego rodzice wyglądają na zadowolonych, bo już nie biega z wrzaskiem po bocznej nawie. Oczywiście nie każdy łobuziak to autystyk, ale warto ugryźć się w język, zanim obdzieli się rodzica cierpkim słowem lub spojrzeniem. –

Nie chodzimy do kościoła razem. Stresujemy się, że Karol będzie przeszkadzał innym. Ludzie czasem zwracają nam uwagę. Przydałaby się Msza św. specjalnie dla rodzin z nadpobudliwymi dziećmi – mówi pani Ala, która taki postulat wysłała do sekretariatu synodu diecezjalnego. Marzyłoby się jej więcej: specjalne duszpasterstwo.

– Nasze życie obarczone jest szczególnym rodzajem ciężaru. Mamy świadomość, że wpływa to na naszą duchowość. Pani Ala wsparcia potrzebowała zwłaszcza przed dwoma laty, gdy odczuwała żal do Boga o to, że jej, która udziela się w Kościele, urodziło się chore dziecko. – Potem jednak stało się coś odwrotnego. Już nie pytałam: „dlaczego?”, ale: „dlaczego nie?”. Bo jeśli komuś ma się to przytrafić, to może właśnie ja, będąca bliżej Boga, jestem odpowiednią osobą? Mnie jest łatwiej nauczyć się jeszcze większej miłości? – mówi.

A że trzeba jej więcej, to jasne. Dlatego, że po pierwsze nie należy przywiązywać się do postępów. – Nowy dzień może przynieść zarówno nową umiejętność, jak i regres, np. blokadę mówienia. Trzeba żyć bez oczekiwań, przyjmować to, co przynosi dzień – mówi pan Michał. Po drugie, dziecko autystyczne bywa przebiegłe. Pan Michał śmieje się, że mały Karol czasem gotów jest wycisnąć matkę jak gąbkę, oby tylko uzyskać swoje. – To trudne do przyjęcia dla rodzica, ale dzieci te potrafią nieźle manipulować ludźmi – stwierdza wytrenowany w stosowaniu żelaznej konsekwencji. Karol jest głównie pod jego opieką, ponieważ pan Michał zrezygnował z pracy zarobkowej i jest z synem na świadczeniu pielęgnacyjnym.

Jego małe życie

Dzieci z autyzmem są schematyczne, przywiązują się do pewnych sztamp. – Na tym polu będą rodzić się różne problemy, ale i rozwiązania. Ratunek jest w tym, że można wprowadzić dziecko we właściwy schemat, łatwy do przyjęcia – podpowiada M. Szewczyk. Jest wieczór. Karol już w piżamie szykuje się do snu. Jeszcze modlitwa. Chłopiec lubi powtarzalne czynności, więc rozpoczyna znakiem krzyża, którego nauczył go tata. – Panie Boże, dziękuję ci za cały dzionek, za jedzonko, za domek. I za moje małe żytko – wypowiada czterolatek. Dodaje do tego codziennie to samo: „Zdrowaś, Mario”, „Ojcze nasz”. Jemu to się nie nudzi.

Światowy Dzień Świadomości Autyzmu

Przypada 2 kwietnia. Jego celem jest rozpowszechnianie wiedzy o zaburzeniach związanych ze spektrum tej choroby. Symbolem tego dnia jest kolor niebieski.

Autyzm

Ma podłoże neurologiczne. Izoluje chorego od świata zewnętrznego i upośledza komunikację z innymi. Wśród prawdopodobnych przyczyn autyzmu są niedotlenienie lub uszkodzenie mózgu, uwarunkowania genetyczne i psychologiczne, niektóre choroby, nawet alergia. Autyzmu nie da się wyleczyć. Osoby z autyzmem inaczej odbierają świat i mogą czuć się przytłoczone bodźcami: kolorami, dźwiękami, ruchem. Nawet delikatny dotyk może sprawiać im fizyczny ból lub przeciwnie, silne uderzenie może być ledwo wyczuwalne.