Jadę, nie ma dyskusji

Pierwsze rekolekcje dla seniorów zgromadziły od 26 do 28 lutego w skrzatuskim sanktuarium 55 uczestników z naszej diecezji i spoza niej. Siostry Uczennice Krzyża, widząc duże zainteresowanie tematem, zamierzają przekształcić spotkania w cykl podejmujący różne jego aspekty.

Emerytów przyciągnęło hasło „Starość się Bogu udała!”, mimo że nie wszyscy się z nim zgadzają. Wśród argumentów najczęściej wymieniają samotność, dolegliwości zdrowotne oraz wątpliwości wynikające z refleksji nad wyborami życiowymi. – Tytuł jest przekorny. Bo przecież w starości chodzi o to, by przyjąć ją jako dar – uważa pomysłodawca rekolekcji ks. Paweł Haraburda, wikariusz parafii w Skrzatuszu.

Duszpasterz jest przekonany, że katecheza osób starszych jest potrzebna. – Starość to chyba najważniejszy moment życia. Warto pomóc seniorom, by miniony czas nie tylko podsumowali, ale wykorzystali to, co jeszcze przed nimi – powiedział. – Bo oni wciąż mają wiele do dania. Mnóstwo jest takich przestrzeni, w rodzinie czy w kościele. A nawet jeśli już ktoś nie może chodzić, to wciąż wiele jest do rozdania na modlitwie.

Śmierć? To przejście

Prowadzący rekolekcje o. Leszek Balczewski ze Starej Wsi nie omijał tematu śmierci. Przeciwnie, to głównie jej poświęcił nauki. Ta pierwsza śmierć, cielesna, jest według niego niegroźna. Gorzej z drugą – jeśli człowiek miałby realizować nieśmiertelność bez Boga. – Dzielę się z ludźmi moim doświadczeniem życia i starości – mówi 87-letni jezuita – by śmierć była dla nich tylko przejściem. Dla tych, którzy uwierzyli Bogu, nie ma drugiej śmierci, jest tylko życie. I to w mocy, chwale i radości.

Jako doświadczony spowiednik o. Balczewski zaleca ludziom zaufanie Bogu. – Starość jest nie tylko Jego darem. Jest także dopełnieniem życia – mówi. Jest przekonany, że świadomość tego to najprostsza i skuteczna recepta nawet dla malkontentów. – Nawet cierpienie, jeśli przeżywa się je ze słowami „Bądź wola Twoja”, pokazuje moc Boga, to, w jaki sposób On dopełnia nasze życie.

Temat śmierci nie przygnębia seniorów. – Mnie to wręcz wycisza – mówi dobiegająca osiemdziesiątki pani Krystyna z Piły. – Owszem, trochę się boję, że Pan Bóg zapyta mnie o sprawy, które zaniedbałam. Ale też chciałabym tę resztę czasu dobrze wykorzystać.

A jej imienniczka, 79-latka z Kołobrzegu, przeżywa okres radości: z rodziny, prawnuków, córki w zakonie. Byłoby sielankowo, gdyby nie to, że pani Krysia ma raka. Dewizą „Wszystko w rękach Boga” wprawia w zdumienie znajomych. – Niebawem jadę na kolejne badania, żeby sprawdzić, czy się wszystko unormowało. A jeśli nie? Trudno. Cieszy mnie to, że swoje życie przeżyłam dobrze.

Jednego tylko pani Krysi brakuje. – Miłości. Wydaje mi się, że za mało Pana Boga kocham. Za mało – mówi z uśmiechem.