Wakacyjna szkoła charakteru

Polski skrawek w obcym kraju

W drodze powrotnej młodzi Dolnoślązacy zatrzymali się w Katyniu, gdzie na cmentarzu, na którym pochowani są polscy żołnierze pomordowani przez NKWD, uczestniczyli we Mszy św. Byli także w Smoleńsku, na miejscu katastrofy samolotu rządowego z 2010 r. – Tam człowiek ma wrażenie, że dotyka historii – dzieli się wrażeniami z tego etapu podróży Paulina, a Kamila dodaje, że będąc w Smoleńsku, uświadomiła sobie, jak niewiele brakowało, by polski samolot dotarł do celu. – Widok brzozy oraz samego lotniska, a także fakt, iż tam wciąż palą się znicze, a ludzie przynoszą kwiaty, są czymś, czego nigdy nie zapomnę – mówi, podkreślając, że ona i jej rówieśnicy jako młodzi Polacy mają obowiązek pielęgnowania pamięci zarówno o pomordowanych żołnierzach, jak i o ofiarach wypadku TU-154. – Tam człowiek czuje się, jakby był na polskim skrawku ziemi w obcym kraju – puentują licealiści. Przystanek w Katyniu to pomysł ks. Jerzego Babiaka, dyrektora Liceum Salezjańskiego we Wrocławiu. – Jeśli pociąg jedzie przez Smoleńsk, nie sposób nie zatrzymać się w tym miejscu – tłumaczy, dodając, że wiązało się to ze sporym wyrzeczeniem. – Musieliśmy czekać całą noc na następny, ale trzeba tam być, między innymi po to, by młodzież dotknęła tych miejsc i zaczęła snuć głębszą refleksję na temat Polski, naszej historii, ale i na temat przyszłości naszego narodu.

Nigdy nie zapomnę

Opowiadając o swoich doświadczeniach, młodzi ludzie tłumaczą, że projekty misyjne Liceum Salezjańskiego to doskonałe połączenie przyjemnego z pożytecznym. – Pomogliśmy parafii w Bijsku, ale także sami wiele zyskaliśmy – tłumaczy Kamila. – Przywieźliśmy do Polski wspaniałe wspomnienia i nowe doświadczenia. Tego nikt nie zabierze – zaznacza. Sergiusz i pozostali uczestnicy nie ukrywają radości, iż w programie znalazło się także miejsce na krótkie wycieczki i zwiedzanie. – Przed oczami wciąż mam przepiękne krajobrazy. Syberia jest naprawdę wartym uwagi regionem i każdemu polecamy wyprawę w tamte strony – zachęcają. Inni przyznają, że duże wrażenie wywarła na nich stolica Rosji. – Do Moskwy chciałabym jeszcze wrócić – mówi Kamila. Dyrektor liceum, zapytany o sens realizowania kolejnych projektów misyjnych, opowiada, że poleca wszystkim pedagogom i wychowawcom tego typu alternatywne formy spędzania wakacji. – W każdym projekcie uczestniczę w pełni, to znaczy pracuję razem z uczniami. Młodzi ludzie dostrzegają to i wiem, że jest to dla nich bardzo ważne. Gdybym postąpił inaczej, te wyjazdy nie miałyby sensu – mówi, podkreślając przy tym, że nie chodzi jedynie o dobry przykład, ale także o budowanie relacji, poznawanie wychowanków z zupełnie innej strony niż w warunkach szkolnych. – Dla nich samych taki wyjazd to wspaniała szkoła charakteru, w której mogą poznać, na ile są gotowi pomagać drugiemu, znosić niewygody czy poświęcać się dla innych – zaznacza ks. Jerzy i dodaje: – Naprawdę nie chodziło o to, czy przerzucą tonę ziemi więcej czy mniej. Chodziło o to, jak angażują się w powierzone obowiązki i jacy są dla siebie nawzajem. – Widać było, że z każdym dniem wkładali więcej serca w to, co robili, i to jest bardzo pozytywne – puentuje ksiądz dyrektor. 

Jestem im wdzięczny

Ks. Andrzej Obuchowski, misjonarz z Bijska – Przyjazdy wolontariatu mają ogromne znaczenie dla całej naszej parafii. Kto gdzieś w Polsce słyszał o placówce misyjnej w Bijsku? Niewielki promil. Jedynie udający się w piękny Ałtaj lub do Mongolii szukali informacji o możliwości zwiedzania tej miejscowości lub zatrzymania się u nas na nocleg. Tymczasem często powtarzam swoim parafianom, że nasza skromna kaplica w oczach Bożych nie jest gorsza od pięknych wrocławskich kościołów czy rzymskich bazylik. Tutaj tak samo mieszka w tabernakulum eucharystyczny Chrystus, który takimi samymi darami obdarza wiernych. Dowodem na to są przyjazdy wolontariuszy, którzy kierując się prawem miłości bliźniego, użyczają swoich rąk, głosów, talentów dla wzbogacenia naszej misji. Kiedy na początku lata potwierdziłem przyjazd młodzieży ze stacjami drogi krzyżowej i relikwiami bł. Jana Pawła II, parafianie wpadli w euforię. Bo tak piękne dary będą już na stałe w Bijsku i ożywią nasze praktyki religijne. Już teraz planujemy peregrynację relikwii po całym dekanacie. Poza tym wspólnie realizowane inicjatywy sprawiają, że mieszkańcy Bijska pozbywają się kompleksów prowincjonalności czy zacofania. Nabierają wiary w siebie i w swoje możliwości, a w życiu religijnym poczucia, że są małą cząstką wielkiej międzynarodowej wspólnoty Kościoła. Jestem bardzo wdzięczny ks. Jerzemu i wszystkim wolontariuszom za ich wysiłki: pokonanie ponad 10 tys. km, trud podróży 8 dni w pociągu (z oknami „zakryte na zimu”), pracę w upalne lato, znoszenie skromnych warunków noclegowych, niewybredne menu bez pasty czekoladowej i ulubionego jogurtu, cierpliwość przy łowieniu sygnału Wi-Fi, wykonane prace i przywiezione dary do nowego kościoła oraz za swoje świadectwo, że można poprzez takie proste prace ubogacać życie innych.