Naprzemienne dzieci?

Mecenas Swaczyna dodaje: – O ile rodzice mogą być zadowoleni ze „sprawiedliwego” podziału dziecka, o tyle dziecko może się źle czuć w jednym z domów, może też po prostu źle reagować na ciągłe zmiany. Czy my bylibyśmy zadowoleni, przenosząc się ciągle z domu do domu? Jedni tak, inni nie. Opieka naprzemienna, moim zdaniem, wymaga dużej delikatności i uwagi ze strony rodziców, a także gotowości do odstąpienia od opieki naprzemiennej, gdyby dziecko źle się w tej sytuacji odnajdywało.

Agnieszka Nowakowska, psycholog, mówi jeszcze ostrzej: – Dzieci potrzebują stałości i bezpieczeństwa. Trudno mi uwierzyć, że rodzice, którzy nie potrafili się porozumieć jako małżonkowie, po rozstaniu będą potrafili ustalić wspólny sposób wychowywania dziecka. który pozwoli mu na stabilny rozwój. Opieka naprzemienna, jeśli miałaby działać prawidłowo, wymaga ogromnego nakładu pracy, dobrych relacji i niemal codziennej współpracy byłych małżonków. Czy jest to możliwe po rozwodzie?

Nowakowska dodaje, że opieka naprzemienna to nadal eksperyment. Nawet na Zachodzie, gdzie stosowana jest często. – Jakie będą jej skutki, okaże się za kilkadziesiąt lat. Jeśli w ogóle proponowane rozwiązanie ma jakiś sens, jeśli warto je rozważać, to wyłącznie u dzieci starszych. Nigdy z maluchami.

Ciotka Mateusza, którego rodzice rozwiedli się kilka lat temu (dziecko przebywa raz u mamy, raz u taty, choć sąd przyznał pełną opiekę matce chłopca) twierdzi: – Jestem już pewna, że rodzice, niezależnie od poziomu kultury i tego, jak się traktują, nie są w stanie stworzyć wspólnego frontu niezbędnego do dobrego wychowania. Obserwowałam przemianę dziecka wychowanego w systemie opieki naprzemiennej – z radosnego, spokojnego, w manipulującego emocjami rodziców i z nerwicą. Rodzice natomiast cały czas opowiadają o... miłości do syna. Jeżeli tak bardzo kochamy dzieci – zastanówmy się sto razy nad rozstaniem.