Na wyspie dorosłości

Konieczna pomoc dobrej woli

Sytuacja materialna usamodzielniających się wychowanków łatwa nie jest. Jednak wbrew pozorom to nie największy ich problem.

Ewa Kuczmarska „poszła na swoje” już ponad dwadzieścia lat temu. –Nie miałam wiele, wszystkiego się powoli dorabiałam, ciężko pracowałam. Ale najbardziej potrzebowałam wsparcia, dobrego słowa. Moje koleżanki też czuły się samotne, pozostawione same sobie, niepotrzebne. Na szczęście, pani Marysia Sołowiej, wychowawczyni z mojego domu dziecka, okazała mi tyle serca i wsparcia, że przetrwałam trudne chwile. Z Marysią mam kontakt do dziś.

A Maria Mańka, również wychowanka pani Sołowiej (dawna wychowawczyni z domu dziecka jest chrzestną jej syna) dodaje: –Teraz to chyba jest dzieciakom trudniej niż kiedyś nam. Bo my dostawaliśmy chociaż mieszkanie, a miałam szczęście to się mną opiekowała pani Marysia. A dzieciaki co teraz się usamodzielniają, ani mieszkania nie mają, ani takich wychowawców jak pani Sołowiej, co nam prywatny czas i ostatnią koszulę oddawała.

Być może – wychowawców, którzy tak jak pani Maria organizowali prywatne zbiórki pościeli, mebli, wozili własnym samochodem gdzie potrzeba, i przez całe lata zupełnie bezinteresownie wspomagali blisko 30 wychowanek, nie jest wielu. Jednak na szczęście, coraz więcej domów dziecka, wraz z gminami, a przy pomocy np. funduszy unijnych, stwarza programy umożliwiające wychowankom lepszy start. Są to różnego rodzaju kursy doskonalenia zawodowego – np. komputerowe, obsługi wózków widłowych, ale także dotyczące autoprezentacji czy umiejętności radzenia sobie z przemocą, stresem.

Od kilku lat władze lokalne tworzą też tzw. mieszkania usamodzielnienia. Są to rodzaje filii domów dziecka, w których mieszkają nastoletni wychowankowie. Sami gotują, piorą, prasują, robią zakupy. Oczywiście mieszkają z nimi wychowawcy.