Znają przepis na sukces

Tak wiele książek czy filmów kończy się sceną ślubu. W malowniczej scenerii bohaterowie patrzą na siebie czule i przysięgają sobie, że będą razem, dopóki śmierć ich nie rozłączy. Czasem pojawia się na ekranie napis: „i żyli długo, i szczęśliwie”, czasem ktoś krótko i dosadnie komentuje: „to bajka”. Aż chce się odpowiedzieć: „nie, to rzeczywistość”. Rozejrzyjmy się, ile wokół nas żyje szczęśliwych małżeństw. Są razem od kilku, kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu lat. Nie twierdzą, że zawsze było i jest łatwo, ale wiedzą, że zdecydowali się iść przez życie razem i tej decyzji są wierni. Jakie wskazówki mają dla tych, którzy dopiero stanęli na ślubnym kobiercu albo właśnie przygotowują się do małżeństwa?

Mają o czym opowiadać

W 2012 roku w diecezji opolskiej na pielgrzymkę złotych jubilatów małżeńskich rozesłano 568 zaproszeń, kolejne 638 powędrowało do skrzynek srebrnych jubilatów. – W dzisiejszych czasach, gdy rodzina przeżywa kryzys, gdy coraz więcej w mediach mówi się o rozwodach, te małżeństwa są wspaniałym wzorem wierności – mówi ks. Jerzy Dzierżanowski, diecezjalny duszpasterz rodzin, zachęcając mnie do napisania o doświadczeniach małżonków, którzy pół wieku przeżyli razem. Temat podejmuję. To ponad pół tysiąca par – żeby choć z kilkoma udało się spotkać. Trafiam m.in. do Chrząszczyc, do państwa Agnieszki i Franciszka Mrozów. – Co ja mogę powiedzieć – zastanawia się pani Agnieszka. – Nieraz od męża słyszę: „co ja bym bez ciebie zrobił” – opowiada, dodając, że to samo mówi mężowi. Poznali się na odpuście w Gosławicach, rodzinnej miejscowości pana Franciszka, gdzie pani Agnieszka odwiedzała krewnych. Cieszą się trzema synami i czwórką wnucząt. Mieszkają w domu, który sami wybudowali.

Ich życie płynie w zgodzie

– Już na samym początku postanowiliśmy sobie, by nigdy nie zachodziło słońce nad naszym zagniewaniem – mówi pani Agnieszka. – Każdy może mieć zły dzień, czasem trzeba pójść na kompromis, ale nigdy nie doprowadziliśmy do sytuacji, by jedno z nas powiedziało: „już nie chcę być z tobą” – podkreśla pan Franciszek. Gdy tak rozmawiamy przy herbacie, żartów nie brakuje, bo jak mówią, bez poczucia humoru byłoby smętnie. Słyszę o fikusie, który pan Franciszek przywiózł swojej żonie na traktorze, o radości z narodzin dzieci, o tym, że w trudnych chwilach uciekali się do Pana Boga. Szybko przekonuję się, że jednym z tematów, który ich łączył całe życie i nadal łączy, jest rolnictwo i hodowla. – Mąż często od świtu do zmierzchu pracował na gospodarstwie. Imponował mi tym, jaki jest zaradny, pracowity i przystojny. Jako pierwszy wprowadzał nowinki, był też radnym, i ławnikiem, był i kościelnym – opowiada złota jubilatka, a pan Franciszek, podpytywany, dlaczego to właśnie do pani Agnieszki przyjeżdżał w zaloty, odpowiada krótko: – Spodobała mi się. Innej żony bym nie chciał.

Razem po górach i w dolinach

W Winowie goszczę w domu państwa Irmgardy i Joachima Walecko. Złote gody świętowali w październiku, m.in. wraz z szóstką dzieci i czwórką wnucząt. – Mój mąż choruje, nawet nie pozwalał mi planować uroczystości, ale ja go nie słuchałam, a Pan Bóg podarował nam złoty jubileusz. W kościele, odnawiając przysięgę, czuliśmy się jak na ślubnym kobiercu – opowiada pani Irmgarda. Czasem zbiera im się na wspomnienia. – Zastanawiamy się wtedy, jak udało nam się wszystko pogodzić, praca w ogrodnictwie jest bardzo zajmująca, prowadzenie domu i wychowanie dzieci również, a myśmy w tym wszystkim mieli tyle siły i radości. Nasze życie było naprawdę bogate – mówią. – Były i góry, i doliny. Momentów trudnych nie brakowało, ale siłę odnajdywałam u Matki Bożej. Bez wiary i nadziei, bez coniedzielnej Mszy św., gdy przyszły choroby i inne trudne wydarzenia, nie dalibyśmy rady – podkreśla pani Irmgarda.