Bóg, seks, pieniądze

Stanisław Sławiński przypomniał słowa Jezusa, że „Ubogich zawsze mieć będziecie”. Jego zdaniem świat jest tak urządzony, że ubóstwo jest częścią naszej ludzkiej doli po grzechu pierworodnym. Zwrócił też uwagę na obszar pracy najemnej. Nie da się do wspólnego mianownika sprowadzać przestrzeni świata przedsiębiorcy i przestrzeni pracownika najemnego. Nie można także stawiać człowiekowi, który żyje z pracy najemnej zarzutu, że nie został przedsiębiorcą. Są zawody, są misje, są powołania, w których jakby istotą realizacji tego powołania jest praca najemna, niekiedy bardzo nisko opłacana i niekiedy jest w tym też heroizm trwania przy powołaniu. Wszyscy nie możemy być przedsiębiorcami.

Pan Sławiński pięknie powiedział, że jest wielu ludzi (pielęgniarki, opiekunki osób starszych, sprzątaczki), których Pan Bóg tak obdarował, że akurat tego rodzaju prace są dla nich najbardziej odpowiednie i są najbardziej twórcze społecznie w takich zadaniach. Różne są dary i różne rodzaje posługiwania.

Pieniądze mają dwa zasadniczo różne, mało za sobą styczne aspekty. Z jednej strony pieniądz to instrument działalności ekonomicznej, to jest inwestycja, stopa wzrostu, tworzenie miejsc pracy itd. Może być człowiek, który ma ogromny kapitał i daje pracę milionowi ludzi, ale sam żyje osobiście niezwykle skromnie, dlatego, że ten drugi wymiar pieniądza, tj. konsumpcja, jest u niego nadzwyczaj skromna. Np. znamy z historii Polski, że niektórzy królewicze żyli nieprawdopodobnie skromnie, mając nieograniczony dostęp do konsumpcji. Trzeba więc pamiętać, że dla pracownika najemnego pieniądz jest głównie instrumentem udostępniającym konsumpcję i taka jest jego rola. Dla przedsiębiorcy to jest kawałek jego narzędzia pracy i to nie są te same rzeczywistości, czyli nie można prowadzić rozmowy o pieniądzach, nie rozróżniając tych dwóch rzeczy.

Czy wzrastać w wierze samemu, czy stać w miejscu i czekać na współmałżonka?

Kolejne pytanie z sali: „Mówi się o tym, że wzrastać duchowo powinni oboje z małżonków, razem się modlić, uczestniczyć w rekolekcjach. A co w sytuacji, gdy jeden z małżonków ma większe pragnienia, by to czynić, czy oprócz modlitwy to pragnienie można realizować? Czy wzrastać samemu, czy stać w miejscu i czekać?”

Pan Guzewicz przywołał w odpowiedzi postać św. Joanny Beretty Molla. W którymś momencie jej mąż Piotr powiedział: „Joanno, ja jestem zazdrosny o Jezusa, bo dla ciebie Jezus jest najważniejszy, a co ze mną, co z naszym małżeństwem?” Mądrość podpowiedziała jej takie rozwiązanie: „Panie Jezu, musisz poczekać, bo ja się teraz Piotrem zajmę.” Zatrzymała się w swoim rozwoju duchowym, aby przyciągnąć do swojego poziomu Piotra i od tego momentu poszli razem do Jezusa. Dla osób żyjących w małżeństwie nadrzędną jest duchowość małżeńska, a duchowość indywidualna jest na drugim miejscu.

A co, jeśli żona unika seksu?

Kolejne pytanie: „Co zrobić, kiedy żona przez kilkanaście lat unika seksu, cierpieć dalej i mieć nadzieję na zmianę, być może do końca życia, czy też żyć w separacji i pewnie cierpieć bardziej?”

Ks. Dziewiecki, opierając się na swoim doświadczeniu wskazał, że po pierwsze, trzeba rozmawiać. Spytać żonę, dlaczego unika współżycia. Prawdopodobnie powie: „Mężu, za mało kochasz, za mało rozumiesz, za mało okazujesz miłości, czułości w innych okolicznościach, za mało wspierasz...” Z tego, co mówią panie, niechęć do seksu jest raczej wtórna, nabyta z winy za mało kochających mężów. Czasem jakiś rodzaj urazu zostaje w kobiecie i teraz może ona na zapas, zupełnie irracjonalnie bać nawet wtedy, gdy mąż już się zmienił, zaczął być czuły i kochający, ale w niej ten uraz ciągle jest. Wtedy mężczyzna powinien być tym bardziej cierpliwy, zwłaszcza jeżeli on sam zawinił powstanie tej sytuacji. I nawet jeśli teraz on zachowuje się w porządku, to liczy się cała historia.