Bóg w dziecięcym łóżeczku

Niezatarte obrazy

Pierwszym, który otworzył drzwi, był Mateusz. Jego obecność na nowo przypomniała Ewie i Krzysztofowi, czym jest opieka nad małym dzieckiem. Przez pierwsze tygodnie malec budził się nawet 7 razy w ciągu nocy. Płakał. Po rocznym pobycie w pogotowiu wrócił najpierw do mamy, by ostatecznie znaleźć dom w rodzinie zastępczej. Za nim do domu Ewy i Krzysztofa weszli inni. Przez pogotowie rodzinne w domu państwa Bońkowskich przeszło w sumie 32 dzieci. Zdjęcia wszystkich wiszą na ścianie jednego z pokoi. Zerknięcie na fotografię przywołuje wspomnienia. Zarówno te radosne, jak i bolesne. Pierwszych uśmiechów, powiedzianych słów „dziękuję” oraz na lewo i prawo rozdawanych całusów nie da się zapomnieć. Podobnie jak nie da się zapomnieć brudnej buzi, którą udało się domyć dopiero po trzech dniach, czy trzęsących się rączek sięgających po jedzenie. W pamięci został także obraz jednej z dziewczynek, która chowała się za zasłonkę i nie chciała wyjść.

– Dziś dziękuję Bogu za te 9 lat, w czasie których w naszym domu ciepło, miłość i pomoc znalazło już tyle dzieci. Nie sądziłam, że tak długo będę to robić. Nie przypuszczałam też, że mam takie rozciągliwe serce, zdolne kochać tak wiele dzieci. Nie mam jednak złudzeń. Bez pomocy całej rodziny: męża, babć, Adama, a nawet Izy nie dałabym sobie rady – zaznacza E. Bońkowska. Trudno z takim zdaniem polemizować, patrząc na czułą Izę, zaangażowanego Krzysztofa, wspierające babcie i Adama, dla którego przewinięcie miesięcznej Mai nie stanowi problemu. – Każdy z nas, tak jak może, stara się pomagać mamie. Od kilku lat nie jest już tylko mamą Izy i moją, ale także ciocią dla różnych dzieci. Mimo to nawet przez moment nie czułem, że coś straciłem, że miała dla mnie mniej czasu. Z czasem zacząłem się włączać w jej pracę. Tak to już jest, że kiedy ona pracuje, cały dom pracuje. Wszyscy w tym uczestniczymy i wszyscy wiele na tym zyskujemy. Ja uczę się odpowiedzialności, troski o innych, no i – jako młody chłopak – doskonale już wiem, jak radzić sobie z niemowlakami. Bez wątpienia kiedyś to zaprocentuje – uśmiecha się Adam.

Blaski i cienie

Nikogo nie trzeba przekonywać, że praca w pogotowiu rodzinnym nie jest sielanką. I nie chodzi tu tylko o to, że pełni się ją 24 godziny na dobę. Podarowany przez prezydenta krzyż wypracowany został wieloma małymi i większymi krzyżykami dnia codziennego. Są nimi historie i zranienia dzieci, które manifestują się konkretnymi zachowaniami, ich choroby, nieprzespane noce, a także spotkania z rodzicami dzieci, którym państwo Bońkowscy starają się tłumaczyć, co powinni zrobić, żeby zmienić swoją sytuację. – W wielu przypadkach naprawdę jest to możliwe. Ale nikogo nie można zmusić, by przestał pić, żeby się ogarnął, poszukał pracy. Najbardziej złości mnie udawanie. Wielu rodziców, słuchając tego, co do nich mówimy, przytakuje, zapewniając, że z miłości do swoich dzieci zrobią wszystko. Niestety, deklaracje ulatują z głowy po zamknięciu drzwi. Udawana gotowość w wielu przypadkach skazuje dzieci na tułaczkę – mówi E. Bońkowska.

Mówiąc o codziennych trudnościach, które sprawiają, że Ewa i Krzysztof często spoglądają na krzyż, są także rozstania z dziećmi. Podczas szkoleń, przez które przeszli, uczono ich nie tylko, jakie mają prawa i obowiązki, ale także jak przygotować się do oddania dziecka, z którym zdążyli się już związać. Jak zgodnie podkreślają, tego jednak nie można się nauczyć. – Nie da się przecież zapomnieć tych, których nosiliśmy na rękach, przy których łóżkach czuwaliśmy w nocy i których uczyliśmy podstawowych czynności. Rozstania ciągle nas bolą i okupione są kilkudniowym płaczem. Najbardziej cierpimy, gdy wiemy, że dziecko z naszego domu idzie do placówki. Wówczas serce pęka nam z bólu. Czujemy, że trud, który włożyliśmy, idzie na marne. Niestety, takich przypadków było już kilka.

Inaczej jest, gdy maluch znajduje kochający dom. Wówczas mamy świadomość, że byliśmy pierwszymi kochającymi osobami, które wprowadziły go w lepszy świat. Dlatego ta praca daje nam przede wszystkim wiele radości. Każdego dnia widzimy, jak miłość potrafi przemieniać wszystko. Widzimy też opiekę, jaką nad tymi dziećmi i nami roztacza Pan Bóg. Czasem żartujemy, że nasze serca uczynił z gumy, tak by mogły się rozciągać w nieskończoność. Jesteśmy Mu wdzięczni także za to, że pielęgnuje nasze relacje małżeńsko-rodzinne. Myślę, że nasza miłość jest czymś ważnym nie tylko dla nas, naszych dzieci, ale także dla tej gromadki, która razem z Nim przez dzień, miesiąc czy ponad rok mieszkała w naszym domu. Zresztą On ciągle tu mieszka. Siedzi przy stole, śpi w dziecięcym łóżeczku, spaceruje za rękę, choruje, śmieje się i płacze. Czy można chcieć czegoś więcej? – pyta retorycznie pani Ewa, z radością zerkając na złoty krzyż.